Op de achtergrond klinkt ‘We zullen doorgaan’ van Ramses Shaffy, één van mijn altijd favorieten. (Klik hier en lees deze blog met Shaffy op de achtergrond). Hoe kan je de woorden vinden om deze ingrijpende situatie waarin we ons allemaal bevinden te omschrijven. Hoe kan je duizenden verschillende gedachten, zorgen, bekommernissen en angsten onder woorden brengen? De wereld sterft. De straten leeg. Please nee, het virus niet doorgeven! Ik kijk al weken naar het nieuws, maar dit sociaal isolement is onwerkelijk. En toch… we zullen doorgaan…
We zullen doorgaan
Met de stootkracht van de milde kracht
Om door te gaan in een sprakeloze nacht
De laatste weken zijn zo unreal, zo niet te vatten. Mijn favoriete restaurants sloten één na één, Merendeel van winkels is toe. Niet naar bioscoop, onze theatertickets zijn geannuleerd, vrienden hebben vakanties uitgesteld, ons sociale leven is gewist… Zelfs je doden begraven is zonder troostende knuffels, zonder een waardig afscheid. Nooit gedacht dat ik van mijn ouders zou eisen om binnen te blijven, en boodschappen tot aan de voordeur met wegwerphandschoentjes aan, en de mama met een masker. Wees voorzichtig!
Ik maak me ook zorgen om deze kwetsbaren en om diegenen die geen andere keuze hebben dan op te staan en aan het werk te gaan. Mijn respect! Ik maak me zorgen over de toekomst van de leuke lokale bedrijven en winkels die we allemaal in onze stad kennen, en waar je kan/kon ‘winkelhieren’. Zullen die overleven? Nog meer leegstand in de shoppingstraten. Zal mijn zus haar lingeriezaak er ongehavend uitkomen… Een vriendin nieuw opgestarte koffiehuis terug van 0 moeten herbeginnen… ooit.
We zullen doorgaan
Met de wankelende zekerheid
Om door te gaan in een mateloze tijd
Op een egoïstische manier maak ik me ook zorgen over mezelf. Zal ik naar New York kunnen in augustus, of moet ik alles cancelen. Wanneer zal ik terug window shoppen, want zo online winkelen is niet echt mijn ding. Zal ik nog budget hebben om te winkelen, of zal het gewoon financieel overleven zijn. En wanneer zal ik terug onbevangen met mensen kunnen praten. Wanneer zal ik jullie weer een dikke knuffel kunnen geven en geen virtuele. Wanneer zal alles weer zijn als voorheen… nooit meer hetzelfde…
We zullen doorgaan
Telkens als we stil staan
Om weer door te gaan naakt in de orkaan
Om die onbekende toekomst tegemoet te treden is het belangrijk dat we zo ons leven in handen nemen of houden. Het ‘normale’ leven. terug het onze te maken. Dagdagelijkse routines koesteren. Ook ik wil ook over andere zaken bloggen dan de treurnis van Covid-19. Terug over mode, en daten, en wat een single 50-plusser meemaakt. Waarschijnlijk anders geïnspireerd. Over wat ik uit mijn kleerkast tover nu ik niet ga shoppen. Wat zijn mijn home office outfits… of hoe hou ik het gezond… of over virtueel daten… Wat ik doe, wat ik deel of waar ik over nadenk (dus Corona zal nog mijn gedachten beheersen)… Maar ook ik wil doorgaan.
We zullen doorgaan
Als niemand meer verwacht
Dat we weer doorgaan in een sprakeloze nacht
Inspiratie voor deze blog:
‘We zullen doorgaan‘ is een programma op Radio 1 op donderdagochtend tijdens deze Corna-tijden, en elke week speelt een Belgische artiest zijn versie (klik hierom te ontdekken)… Spijtig genoeg is dit verdwenen op internet.
‘Wij zullen doorgaan‘ van Ramses Shaffy is ontroerend en bemoedigend. Een mooie versie is deze met het Metropole Orkest klik hier en zing gewoon mee….
We zullen doorgaan
Met de stootkracht van de milde kracht
Om door te gaan in een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Met de wankelende zekerheid
Om door te gaan in een mateloze tijd
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Met het zweet op ons gezicht
Om alleen door te gaan in een loopgraaf zonder licht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Telkens als we stil staan
Om weer door te gaan naakt in de orkaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Als niemand meer verwacht
Dat we weer doorgaan in een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
Writers: Ramses Shaffy
Hou het safe hee.
Xoxo Ninon
PS: Het schrijven aan deze blog gaf me ook creatieve inspiratie toen de drone van VTM over Oudenaarde vloog (hier het filmpje, nee niet in beeld geweest)
PS2: ik schreef ook reed deze blog ‘corona… verspreid medemenselijkheid…’
Klopt Ninon, We hebben geen andere keuze dan door te gaan, hoe moeilijk het ook is. We moeten het helaas momenteel virtueel doen met een knuffel, een babbel, een moppeke vanop afstand en met een scherm of venster voor onze neus…
Mens wat mis ik dat echte sociaal contact. Maar het is nu zo en we willen hierdoor.
Wat ik mij echt afvraag is, hoe de mensheid hier gaat uitkomen? Gaan onze gedachtengang, onze gewoontes, onze levensmanier, onze contacten, … hierdoor veranderen? Gaan mensen echt dichter naar elkaar groeien? Of gaat, éénmaal dat verschrikkelijk beest zal zij uitgeroeid (en dat gaat gebeuren!) alles weer zijn gangetje gaan zoals vroeger? Ben net zoals jullie, écht benieuwd naar het vervolg
Mensen zijn hardleers…. er moeten al ingrijpende dingen gebeuren voor ze hun leven willen aanpassen… de andere moet zich meestal aanpassen… So we hope and pray… al ben ik niet echt katholiek… kaarsje brand. Dank voor je reactie, je geeft inspiratie voor een volgende blog. We zullen doorgaan…
Mevrouw Ninon, er is inderdaad nooit een andere optie dan door te gaan, en dat maakt dat lied van Ramses Shaffy dan ook zo onsterfelijk. Het is altijd goed zoniet verplicht de positieve kant van een probleem voor ogen te houden, en nu bijvoorbeeld vooral het onverwacht geschenk van minder lawaai en zuiverder lucht te koesteren.
‘Hartinfarcten en beroerte’s aller landen, waar zitten jullie?’ Heb ik dat goed gehoord deze panische oproep van de spoeddiensten? Van alle vreemde berichten in die zotte tijden, vond ik deze toch wel de opmerkelijkste; of is dat fake news?
Ik ben nog altijd stomverbaasd als ik mijn raam ’s morgens opengooi en mijn eigen lieflijke straat overschouw, badend in de lente, maar onwezenlijk stil en verlaten.
Toch probeer ik niet mee te heulen met de (?), ik weet eventjes niet welk woord ik moet gebruiken uit empathie met mijn getroffen medeburgers. Maar ik blijf mij heftig afzetten tegen doemdenkers die deze situatie WO III noemen. Een stilleven van een verlaten San Marco-plein valt nog altijd niet te vergelijken met een stilleven van Ieper 1918 of Aleppo.
Er vallen nu enkele doden die, zou je sarcastisch kunnen opmerken, het gat vullen van de wegvallende hartinfarcten, verkeersdoden, criminaliteitsdoden, zelfmoordende burn-out’ers, wie weet vliegtuigongevallen.
En ik mag dan positivist proberen te zijn, ik ben niet blind voor de enorme economische ravage die ons nog te wachten staat.
De wereld zal zeker veranderen, maar dat hoeft niet perse in de slechte zin te zijn. Als er bv nog maar 10% van de nu knarsetandende thuiswerkende Vlamingen, en wie weet ook studenten, dat ook blijft doen na de crisis, zouden onze files wel eens kunnen smelten als sneeuw voor de zon, én vermits samenscholingen verboden zijn, moeten troepen ontbonden worden, én ik heb verleden week 125 gram framboosjes gekocht aan één euro; had ik maar framboosjes gehamsterd, het lekkerste dat er is op aard!
Bedankt voor je reactie. Je bracht een glimlach op mijn gezicht bij m’n ochtendkoffie. Heb jij ook een blog, mooie schrijfstijl
Mevrouw Ninon, nee ik heb geen blog. Toevallig heb ik jouw passage op TV gezien én gesmaakt, en vervolgens heb ik dan ook jouw blog opgezocht. Het verzacht mijn eenzaamheid door jou te lezen en daarop te mogen reageren; bedankt dus voor jouw initiatief! In juni zou ik vier dagen naar Wenen gaan met de nachttrein, en in juli met een groepje gaan stappen in de natuur in Madeira. Ik deel dus wel enkele egoïstische zorgen met jou, en het verheugde mij dat je precies dát adjectief gebruikte, omdat ik goed genoeg besef hoe veel erger het nu gesteld moet zijn met zovele andere mensen. Ik behoor tot de happy few, gepensioneerd en dus voorlopig zonder inkomensverlies, single en dus gevrijwaard van huiselijk geweld, wonend in een zonnig en luchtig appartement, met prachtige parken in mijn achtertuin, gezond, enz…
Groetjes, Patrick
Eigenlijk, we are the lucky ones… En hopelijk houden we het zo.
Heel mooi, en pakkend. Ik heb je blogartikel al meerdere malen gelezen. Ontroert me. En met Ramses Shaffy op de achtergrond is zo een totaal gevoel. Je hebt me geraakt. Dank je meid.