Maar, wie verjaart nu niet graag? Ik wed dat jullie waarschijnlijk allemaal denken ‘oei iets mis met Ninon, dipje?’ als je de titel leest… Nee ik meen het echt, ik hou sinds lang niet van mijn eigen verjaardag. Ik bedoel, vroeger wel natuurlijk. Toen ik jonger was had ik elk jaar een spelletjesmiddag met de vriendinnetjes. Of ik herinner me ook nog fondue-feestjes als we wat ouder waren. Mijn 21e was een zelfs serieuze party met ‘VIPS’ bleek achteraf. En op mijn 30e birthday was er knallend vuurwerk… Vrienden, taart, champagne, fuiven, gezellig, cadeautjes, ballonnen, feestjes. Mooie herinneringen. Dus waarom ik mijn verjaardag niet zo leuk vind…
Ik denk dat mijn verjaardagsgevoel veranderde na mijn scheiding. Sinds toen kwam mijn leven niet echt meer op de verwachte rails. Je maakt er het beste van, of zo dicht mogelijk bij dat ‘goede gevoel’, maar toch.
Vooral sinds mijn 45e had ik dat beklemmende gevoel van ik word oud/ouder, dat afslieren naar die 50 toen. En nu meer dan 10 jaar later komt die 60 dichterbij… En oh, gelukkig mag je er naar uit kijken hoor ik je denken… I know, maar toch… Dat feestelijke randje aan die dag… tja dat is er nog niet… Dus hier een misschien triest lijstje met redenen waarom ik mijn verjaardag niet zo leuk vind…
- Ik hou niet van ouder worden. Van hoe het zichtbaar wordt. Van hoe je geoordeeld wordt. Maar ja eigenlijk wie wel? Ja ik begrijp het, jij wel.
- Verjaren herinnert me eraan dat anderen rondom mij ook ouder worden. Dat afscheid dichterbij komt. Ja ik weet, er staat geen leeftijd op sterven, en ik heb geluk met de mijnen rond mij, en toch is het iets dat me triest maakt.
- Ik mis het zorgeloze van mijn kindertijd…. Het god schept de dag gevoel als student… Het lijkt alsof ik gisteren nog met barbies speelde mijn zusjes… Echt, waar is het gebleven? Ik zit over de helft.
- Een verjaardag maakt me meer bewust van wat ik niet heb bereikt (nog niet misschien), dat je ergens uit het oog verliest wat je eigenlijk wél allemaal deed in je leven. Zucht.
Midden de winter ontdekte ik die onoverwinnelijke zomer in mij. - Ik voel me ook niet met vlag en wimpel geslaagd. Mijn leven is oké, kon beter kon slechter, maar ik had het me anders voorgesteld… zeker na 58 jaar… Een leuke job, maar geen droombaan. City trips, maar geen wereldreizen. Een aantal relaties, maar geen happy ever after grote liefde. Huisje, boompje, baby’tje, beestje… nee daarvan had ik niet alles. Anderzijds weet ik dat iedereen in zijn eigen tempo gaat en dat het leven geen race is.
- Raar, maar die dag markeert precies een agenda in mijn hoofd van dingen die ik zou moeten doen… Echt daadwerkelijk zal moeten doen. Maar hoe en wat maakt me onrustig.
- Verjaren maakt me weemoedig, ja mijn eigen verjaardag maakt me telkens ergens wat verdrietig. Jullie mogen vieren hoor, jullie wel… Ik wil alleen en leuke herinnering.
- Ook het cliché blijkt waar… Verjaren doet me beseffen hoe snel de tijd gaat. Ouder, oud, de oudste… Verjaren voelt als een devaluatie van mijn leven, een vermindering in waarde.
- Ik hou van de verjaardagen van andere mensen, verras hen graag en wil ze een speciaal gevoel geven en laten zien dat ze die dag dikke ferm verdiend hebben. Maar voor mezelf? Nee hoeft niet!
Waarom ik mijn verjaardag niet zo leuk vind, en liefst niet verjaar en gewoon 49+ blijf 10 jaar lang… Wel dan blijft alles hetzelfde, net hetzelfde als vandaag en dan worden ook jullie allemaal niet ouder… En zo is het goed.
Maar anderzijds, moest iedereen mijn verjaardag vergeten, nee dat zou ik ook niet leuk vinden…😊 Het is een beetje een dubbel gevoel. Daarom ben ik iedereen uit het diepste van mijn hart echt dankbaar om aan mij te denken. Dikke merci voor alle attenties, kaarten, berichtjes, virtuele zoenen en mooie herinneringen…
Heb jij soms ook last van die verjaardag blues? Of ben je gewoon gelukkig dat je er weer een jaartje kon bij tellen… ?
Xoxo (nog steeds 49plusser) Ninon (That’s one small step for man, one giant leap for me)
PS: laat deze blog je er niet van weerhouden grote cadeaus te sturen 😊 (grapjeuh!…)
Lees ook deze blog verjaardag-blues. en deze fiftylicious-op-de-werkvloer
En toch zal ik zondag een speciaal glaasje heffen op jou. Om te vieren dat jij er bent, nog bent, en hopelijk nog een hele tijd zal zijn. Ik ervaar wel nog die friste, die sprankel , die jeugd in je, die jij wat meer verloren ziet gaan.
Santé. Ja die sprankel is op afstand misschien wat meer zichtbaar… Een zon denkt soms dat ze een ster is, of is het de maatschappij die het haar voorhoudt dat ze een uitdovende zon is?…
Je hebt dit verhaal precies voor mij geschreven, Ninon. Zo herkenbaar. Het is moeilijk te aanvaarden om steeds maar ouder worden in onze maatschappij/cultuur. Wat jij wel op je palmares mag schrijven is dat je vroeger de allerleukste verjaardagsfeestjes gaf in jullie garage! En zoals gewoonlijk zal ik de 14de denken:”Ben blij dat je me zo trouw volgt, Ninon” 😉
Ik heb ergens een gemeenschappelijke snaar geraakt van veel madammen van ons leeftijd… Toch voel ik een kleine verandering in onze maatschappij, maar we zullen ons steentje nog moeten bijdragen… 60 is the new young… ah ja we worden allen minstens 100… 🙂
Inderdaad herkenbaar (van dat ouder worden en zo..) maar het blijft toch een leuk lichtpuntje in een levensjaar, alleen het getal schuift eentje op en misschien moet niet alles altijd hetzelfde blijven. En wat die feestjes betreft : die waren inderdaad toppie en hebben we toch mooi gehad. Dus fijne verjaardag Ninon, hou je geest jong en probeer jouw dag deze keer toch met wat slingers te versieren.
Dank je, rustig dagje laten passeren, geen taart geen kaasjes 🙂 enkel een herinnering. Ik volg je op de voet… eerst jij daarna weer ik… en zo is het al sinds die verjaarparties 🙂
Heel herkenbaar. En ja, ik ben blij dat ik ouder mag worden maar nee, ik ben niet blij dat ik ouder wordt… heel tegenstrijdig maar dus verjaardagen vieren… nee… teveel dromen die niet meer realiseerbaar zijn, teveel dingen die anders gelopen zijn dan hoe ik het gehoopt had… maar voor iedereen mij dozen Kleenex toestuurt om mijn tranen te drogen ;-), ik heb nog één toekomstplan waarvan ik denk dat het wel realiseerbaar is : ik word de terreur van het rusthuis :-). En remember : it’s better to burn out than to fade away…
Goed plan, gaan we naar hetzelfde rusthuis… the old bitches are back 🙂 🙂 wiiiiiiiiiiii met onze rolstoel scheuren we door de gangen…. we komen afgestormd met onze rollator iedereen langs de kant please 🙂 🙂
Ninon
Ook voor mij is het ook zoo herkenbaar, vooral de maanden, weken, dagen vooraf. Het stilstaan bij wat was, en wat is.
Ik mocht van mij papa nooit klagen over mijn leeftijd aangezien we mijn broer op zijn 45ste moesten afgeven.
Maar toch, het is sterker dan jezelf, mezelf..
De dag zelf verliep zoveel beter als de tijd ervoor, die dag heb ik bewust helemaal alleen doorgebracht.
Ik moet toegeven ik voel me zelfs na mijn 60ste verjaardag nog steeds 18 in mijn hoofd… (meestal ;-))
Ik wens je alvast op voorhand een hele dikke proficiat! Je doet het goed! Met de jeugdige spirit!
Soms denk ik ook dat je 18 bent hoor… allee 28… 38… Maar kijk die 60 is nog zoooo slecht niet blijkbaar 🙂