Ik voel een koude rilling als ik het bericht lees… Een collega stapte deze week uit het leven… Erg confronterend. Toch wil ik respect en begrip hebben voor deze keuze. Mag iemand zelf beschikken, zelf kiezen over zijn of haar eigen leven… soms beïnvloed door redenen die de reden niet kennen… Het is een delicate grens… Wie achterblijft zit dikwijls met de niet te beantwoorden vraag van had ik het verschil kunnen maken, en nog meer waarom maakte ik het verschil niet… Laten we proberen begrip te voelen voor een keuze, hun keuze… Toen je stierf, nam je misschien je pijn weg, maar je afwezigheid heeft een leegte achtergelaten in meer levens dan je ooit zal weten… Vergeet-me-nietje
Dit werd een moeilijke blog, een afwegen van woorden en toch wou ik deze schrijven… Een eerbetoon, begrip vragend voor zij die er voor kozen er niet meer te zijn…
Nu
Wat is er dan zo hard om dragen dat je geen toekomst meer zag… Het blijft onwezenlijk voor de nabestaanden, voor familie, voor vrienden en ook voor wij je collega’s… Ik kende je niet echt. Ik kende je ‘hopes and dreams’ niet…of je teleurstellingen… Omdat we beide single waren, schepte het een beetje een band, en soms deden we eens een korte babbel en passant… Nog niet zo lang geleden stuurde je me informatie over een cultureel evenement van singles, maar nee jij ging niet want je noemde jezelf ‘cultuurbarbaar’… misschien had je het wel gewild… Onze paden hebben nooit echt gekruist, we waren enkel collega’s… En toch…
Ik wou dat ik even een arm om je schouders kon leggen en je kon zeggen dat alles goed komt. Alles komt goed het is zo een cliché, en ik besef dat in jouw ervaren dit niet zo voelde. Ik hoop dat ergens iemand nu, net wanneer je het bij dit afscheid zo broodnodig hebt, je die knuffel geeft, die troostende arm om je heen, al was het maar in gedachten. Jij was altijd de moeite waard. Alles is goed, je hebt rust nu.
Toen
Ook ik ben van dichtbij geconfronteerd met zelfdoding… De dood is soms moeilijk te begrijpen, en zelfdoding al helemaal. Wie achterblijft komt in een emotionele rollercoaster… Je probeert rationeel te begrijpen, maar helemaal weet je het nooit… Het is zo moeilijk stil te staan bij wat-als… Wat als ergens iemand iets… Zou je dan hier nog zijn? Was je keuze anders geweest… Er zijn zoveel wat-als vragen waar we nooit een antwoord zullen weten… En bovenal vraag ik me af, zou je dan wel gelukkig geweest zijn… gebleven zijn… of was het maar uitstellen…
Zelfdoding of een poging tot is geen teken van zwakte. Dikwijls is het een uiten van een psychisch lijden, een ondraaglijke pijn, een onoplosbaar probleem waar men even geen uitweg meer voor ziet… Een pijnkreet die soms fataal is. Niemand geeft zo maar op… Maar als de dood een vriend is geworden, een bondgenoot voor als het moeilijk wordt…
Toekomst
Jij mijn vriendin, jij mijn vriend… Deel je gedachten als je het moeilijk hebt… Laat even je masker dat alles goed met je gaat zakken… Weet dat je ongelooflijk rot voelen een emotie is die iedereen wel eens kent. Je bent niet alleen. Je hebt familie, vrienden, collega’s, zelfs soms gewoon een kennis die echt naar je wil luisteren. Maar als dit een blijvend gevoel is, laat je alsjeblieft helpen. Zoek alsjeblieft professionele hulp. Je huisarts, een psychotherapeut, een psychiater. Praten helpt, medicatie helpt.
Of als je je ergens schaamt over je negatieve gevoelens of je deze niet met je familie of vrienden kan of wil delen… Er is altijd een anoniem luisterend oor bij de Zelfmoordlijn1813, bel 1813 of je kan ook chatten of mailen.
Misschien helpt net die babbel je over dat moeilijke moment heen…
Zelfdoding
Als een vorm van respect naar de overledene toe en voor de nabestaanden… zou ik willen dat je het woord ‘zelfdoding’ gebruikt… Uit het leven gestapt, zich het leven beëindigd, zichzelf gedood… Haal de kwaadheid, de agressie en het zich te kort gedaan voelen uit het woord ‘zelfmoord’ of ‘van het leven beroofd’… Praat aub over zelfdoding… Misschien stapten ze uit het leven, net omdat ze zo graag wilden leven…
Vergeet-me-nietje, vergeef-me-wel
Houden van betekent ook accepteren, hoe moeilijk het soms te begrijpen is. Vergeef… vergeten zal je nooit. Vergeven is een van de moeilijkste dingen om te doen, maar zo belangrijk voor je gemoedsrust, voor je aanvaarden, voor jezelf…
Zij die er voor kozen er niet meer te zijn, waren zoveel meer dan die laatste daad… Het was die toffe collega, die sportieve zoon of slimme dochter, die liefdevolle partner, die joviale maat of vriendin, die sterke vader en grootvader, die zorgzame mama en grootmoeder…
Vergeet-me-nietje
Vergeet-me-nietjes omdat de legende als een metafoor voelt… een symboliek meedraagt…
De legende is zoals die ridder (jij) die met zijn geliefde (hoe je het zou willen) langs een rivier (het leven) aan het wandelen was (je levensloop) en bij het plukken van een bosje bloemen (je ervaringen) door het gewicht van zijn harnas (hoe je er mee om gaat) in het water viel (je het niet meer ziet zitten). En hij nog vlug het bosje vergeet-me-nietje s (de herinneringen) naar zijn geliefde (nabestaanden) gooide voor hij verdronk (afscheid nam) en riep… ‘vergeet-me-niet’… Koester de mooie herinneringen…
‘Dear Sender, Thank you for your e-mail. I am currently out of the office. I hope to return on August 16th. Kind regards,…’
Xoxo Ninon Vergeet-me-nietje Vergeet-me-nietje
Heb je na het lezen van deze blog nood aan een gesprek. Bij de Zelfmoordlijn1813 staat er iemand voor je klaar. Elk gesprek is anoniem en gratis. Bel 1813!
Een eerste keer,
een tweede poging,
haakse gedachtengang,
het is hun beslissing, de zoveelste babbel helpt echt niet meer,
Hard ,
het is hard voor de achterblijvers, maar het blijft een hersenkronkel,
het is een beslissing, een te respecteren beslissing waar wij naasten geen inspraak op hebben.
Het komt nooit meer goed!
Sorry zus, jij had er echt niets kunnen aan veranderen.
Love xxx
Tel alleen de zonnige uren… (ons pa) Een zonnewijzer in de tuin…. (als kind) Als de blomme zonnewaarts (de spreuk van Leupegem)… misschien had het allemaal invloed van in onze jeugd op hoe we met dingen omgaan, onze veerkracht, ons positief zijn…
Wauw Ninon! Je gaat werkelijk geen enkel onderwerp uit de weg. Respect en dank hiervoor 🙏.
Erover praten, dat je met gedachten loopt, is 1 ding. Als alle vrienden je verlaten en je familie je niet hoort……..
En je kan het inderdaad voor niemand invullen……..de ander ziet nog grijs waar ik het, al lang, zwart zie……… Het verlangen om verlost te zijn……. Het niet meer KUNNEN leven…….. Het niet meer zien of voelen………. Je kan je er geen voorstelling van maken!
* “Walk ten miles in my shoes” *
Misschien is het een opsteker voor iémand. Het hangt op mijn keukenkast.
“Ik weet dat ik het de laatste tijd niet veel laten blijken heb: Ik ben trots op je! Ik ben trots op je dat je hebt overleefd. En meer dan dat, dat je het nooit opgegeven hebt en bleef geloven.”
Mooi je tekst, ik hoop inderdaad ook dat iemand dit leest en dit en het misschien een
verschil maakt. Deze week was confronterend zeker als je het in het verleden ook van dichtbij meemaakte wat zwarte gedachten doen met iemand… We hebben allen al een en ander meegemaakt… maar ik ben een positivo, heb genoeg veerkracht… Maar niet iedereen is zo… Daarvoor wou ik begrip vragen…
Je bracht me tot tranen… Deze tekst zo mooi… het begrip… het respect vragen voor de keuze…. Jij moet een heel groot hart hebben meid. Respect.
Wat een prachtige tekst. Zo mooi verwoord. Het niet meer zien zitten. Het begint met even en dan gebeurt het meer en meer. Ik ging ooit naar een psycholoog en weet nog dat ik al wenend uitriep ‘wanneer zal iemand me begrijpen. Het is niet meer normaal als ik aan de kant van de weg sta en met m’n auto tegen een boom wil knallen maar dat enkel de gedachte aan 1 van mijn kinderen me tegenhoudt.’ Zij schrok, mijn partner schrok. Want ja, doen alsof het goed ging, dat kon ik als de beste. Ik ben blij dat ik die noodkreet uitte maar begrijp zo goed deze die kiezen voor zelfdoding.
Dank voor je reactie… Ik las ook een depressie is als gedachtenkanker… moest het zo noemen zouden de mensen het veel erger vinden, veel meer begrip er voor opbrengen,… Goed dat je zelf de moed vond om hulp te vragen… Dikke knuffel van ver