Nooit gedacht dat mijn eerste blog van het nieuwe jaar zo een moeilijke zou worden. Mijn jaar kende een verdrietige start. Deze week hebben we afscheid moeten nemen van elkaar, Boris en ik. Afscheid van mijn allerliefste hond, mijn wiebelstaart, mijn roommate, mijn lieve woefie, mijn knuffel-sharpei-met-de-stoere-borstkas, mijn dagelijkse wandelmaatje, mijn trooster in moeilijker tijden, mijn corona-bubble, mijn goede vriend, mijn harige familie en mijn nog zoveel meer. Boris ik zal je zo missen, maar het moest. Het was tijd voor je. Tijd voor dit trieste afscheid van Boris, die laatste wandeling over de regenboogbrug.
Verder lezen