Een begraafplaats is als een tuin van herinneringen. De verhalen over je ouders, je grootouders, je kind misschien of partner, of je overleden huisdier wandelen in je hoofd als je aan hun graf staat. Mooie herinneringen, verdrietige. Soms speelt er een glimlach rond je mond, soms welt een traan in je ooghoek. En toch, meer en meer kiezen we om geen gedenkplaats, geen tuin van herinneringen meer te hebben. Ik heb mijn partner ook laten uitstrooien. Geen urne, geen plaats om naartoe te gaan… in overleg met zijn kinderen hoefde dit niet. Zijn as waaide in een vroeg lentezonnetje, en plots dwarrelden er 2 koolwitjes net boven het gras. Zoals iedereen die iemand verloren is, denk je nog vaak aan …
Verder lezen