‘Laten we dat koekje nu opeten. Het is gratis en gevuld met zoete energie’ denkt je reptielenbrein. Je menselijke brein weerlegt ‘Nee beter van niet, die weegschaal gaat de verkeerde kant op en we willen ons achteraf niet schuldig voelen omdat we toch dat koekje aten’. Maar je inner-reptiel is een doordrammer ‘Ik ga gewoon gillen totdat je dat verdomde koekje eet. EET DAT KOEKJE, EET DAT KOEKJE, EET…’ En hap slik weg en het koekje is op. Schuldgevoelens… Toch beginnen de reptielhersentjes je nog meer te verleiden ‘Ze staan er nu toch. Please neem een tweede koekje. Morgen zullen er geen zijn, en overmorgen ook niet… ’ Je inner-zoogdier werkt op je gemoed ‘Je hebt het toch verdient! En …
Verder lezen
