Unchained Melody, een melodie van loslaten

Tijdens het voorbije lange herfstweekend zag ik de recente film ELVIS van Baz Luhrmann over het leven van Elvis Presley, een aanrader met een prachtrol van Tom Hanks als Colonel Parker. Het eind van de film greep me even naar de keel wel, want iets ligt blijkbaar nog steeds gevoelig. Niet zozeer het verhaal want Elvis’ tragische einde zat er aan te komen. Maar heel symbolisch is laatste lied van de film, ook het laatste lied dat Elvis Presley ooit in het openbaar zong tijdens zijn allerlaatste televisieoptreden in Rapid City op 21 juni 1977: ‘Unchained Melody’ Klik op deze link terwijl je de rest van de blog leest. Unchained Melody, een melodie van loslaten die in deze tijden van …

Verder lezen

‘Als ik morgen sterf’ to-do lijst

Allereerst sorry voor de ietwat morbide titel voor een maandag. Maar het is een treurige en trieste week. Een blog over daten of over midlifecrisis… dat paste niet bij mijn verdriet. Een vriend stapte uit het leven na vechten tegen de woekerende duisternis in zijn hoofd. Tijdens het afscheidsmoment werd zo mooi de nadruk gelegd op wat hij betekende voor zovelen, had hij die lichtpuntjes zelf ook maar gezien. En het niet meer willen leven was in schril contrast met nog een afscheid. Een vriendin overleed na lang vechten tegen de woekerende kanker in haar lichaam, zij wou alleen nog langer leven… Zo een week doet je nadenken over jezelf. Over wat als ik er morgen niet meer ben… We zijn 50+, …

Verder lezen

Troostwoorden

Een vriendin vroeg me haar verhaal te delen. Vandaag is het 5 jaar geleden dat haar partner koos voor een afscheid. Een moeilijke, pakkende periode. Afscheid van een relatie, van leuke tijden en gelukkige herinneringen, van pijnlijke momenten en frustraties, van rouwen, verdriet en boosheid, van missen en helemaal niet missen en vooral afscheid van een toekomst samen. ‘Vind je het normaal, vroeg ze, dat ik er na vijf jaar nog steeds niet over ben, nochtans verwacht men het van je. Soms heb ik het gevoel dat ik het achter me kan laten en op dagen als vandaag is het zo dichtbij. Dat ik zijn aanwezigheid soms mis, maar soms ook schuldgevoelens heb omdat ik hem dan weer niet mis… …

Verder lezen

Tuin van herinneringen

Een begraafplaats is als een tuin van herinneringen. De verhalen over je ouders, je grootouders, je kind misschien of partner, of je overleden huisdier wandelen in je hoofd als je aan hun graf staat. Mooie herinneringen, verdrietige. Soms speelt er een glimlach rond je mond, soms welt een traan in je ooghoek. En toch, meer en meer kiezen we om geen gedenkplaats, geen tuin van herinneringen meer te hebben. Ik heb mijn partner ook laten uitstrooien. Geen urne, geen plaats om naartoe te gaan… in overleg met zijn kinderen hoefde dit niet. Zijn as waaide in een vroeg lentezonnetje, en plots dwarrelden er 2 koolwitjes net boven het gras.  Zoals iedereen die iemand verloren is, denk je nog vaak aan …

Verder lezen

Hoe lang neem je afscheid…

Relaties, vriendschappen, partners,… soms blijft het niet duren maar hoe lang neem je afscheid ? Ik heb ondertussen al veel gelezen, gehoord en gepraat over afscheid nemen. Niet alleen ervaren hoe een relatie die eindigt voelt, maar ook wat rouwen om je partner is… En toch, ergens wil je terug verder doen met je leven… Wanneer ben je er klaar voor?  Kan je het achter je laten? Moet je het achter je laten? Of wordt het een deel van je nieuwe leven, een nieuwe versie van jezelf… Hoe lang neem je afscheid…

Verder lezen

Ons afscheid komt dichterbij, Charlie-poes…

Dit is een liefdesbrief aan een belangrijke dame in mijn leven, mijn Charlie-poes. Mijn bejaarde kattenmadam van 88, in mensenjaren. Als een vriendin houdt ze van mij,  ik hou van haar, zij zorg(t)de voor mij en ik zorg(de) voor haar. Ik wist wel dat een afscheid dichterbij kwam, maar toch… dit plotse verdict, ze eet nog weinig en heeft  een tumor in haar buikje, doet me triest zijn. Misschien helpen de spuitjes van de dierenarts nog even, maar het is geen tovermiddel. Ons afscheid komt dichterbij, Charlie-poes…

Verder lezen