Er is geen manier om dit te verbloemen, om het mooier te maken dan het is. Covid-19 is er en blijft er. We hoeven er geen gouden randje van hoop rond te leggen, de komst van het vaccin als ultieme oplossing van alle problemen… deels misschien… want een virus dat muteert, verandert… Ondanks de versoepelingen deze zomer, waren de afgelopen negen corona-maanden buitengewoon moeilijk voor ons allemaal. En misschien hebben we het nu tijdens deze 2e semi lockdown het er nog lastiger mee dan voorheen. Vooral nu je beseft (of toch zou moeten beseffen) dat dit virus nog steeds victorie kraait… Post-corona dromen is een realiteit.
Sinds de 1e lockdown hebben we allemaal zo goed als mogelijk ons best gedaan om om te gaan met het tijdelijk sluiten van winkels en bedrijven. Om aan run shopping en niet langer aan fun shopping te doen. Om ons sociaal leven op 0 te zetten en vrijwillig zelfs in isolement te gaan. En toch vrees ik dat net dit langdurige isolement, het zijn en denken gaat beïnvloeden, ons leven gaat veranderen, voor lang. Dat ons emotionele goed voelen gehavend en gekneusd uit deze pandemie zal komen. Gelukkig zijn we allen overlevers…
De dagen rijgen aaneen en verlopen schijnbaar zonder veel verschil… Mijn working from home en boodschappen doen voor mijn ouders, zodat ze het veilig kunnen houden, geeft structuur aan mijn dagen, een doel en regelmaat.
Een single vriendin die tijdelijk werkloos was, zei onlangs dat die eerste periode als loutering was, even je hoofd leeg maken ver van alle stress. Als een anti-burn-out, even je leven op stil zetten was zalig. Deze 2e lockdown geeft een ander gevoel, plots ontbreekt je de moed en de hoop dat het beter wordt. Iedereen kijkt ook verwijtend naar elkaar waar er de eerste keer zoveel samenhorigheid was… Ze is zelfs blij dat ze binnenkort terug ‘mag’ beginnen werken. Want het bore-out zijn lonkt soms ook om het hoekje (de totaal verveling).
Wat maakt je gelukkig?
Iemand hebben om van te houden;
Iets te doen hebben, en
Iets hebben om naar uit te kijken.
Dit jaar zullen we niet samen kerst vieren, ook niet samen rouwen, of samen eten of gewoon een glas heffen. Nochtans, we keken allemaal uit naar kerst en nieuw, als een mijlpaal voor wat meer sociaal contact. Ik hoopte om uit mijn mini-bubbel te geraken. Even vrijuit sociale contacten in ademen, als zuurstof die je tekortkwam.
De feestperiode zal voor velen eerder in mineur voelen zo niet omringd door je kinderen, je ouders, je familie, je vrienden… Kerstavond zal met mijn ouders zijn (1+1=3), en virtueel met de rest van de familie. Even samen, via Messenger of Whatsapp, Stille Nacht zingen… Deze kerstnacht zal nog nooit zo stil geweest zijn als nu.
En oudejaar, me + myself + maybe you… (1+1=1.5) voor het eerst sinds mijn 16 niet omgeven door vrienden, geen feestje om naar uit te kijken, geen plannen maken… Het glas heffen en santé, schol, proost, op je gezondheid zal dit jaar helemaal anders klinken.
De vraag op ieders lippen is: ‘Hoe lang zal dit nog duren? Zullen de dingen ooit hetzelfde zijn?’
Dit gevoel van een constant onderhuidse angst, de onzekerheid van niet weten wat staar te gebeuren, ga ik verdriet hebben, gaat iemand in mijn omgeving dood… is een emotie die we niet kenden. Zelfs mijn 80+ tantes zeggen dat ze nu meer schrik hebben om te sterven dan tijdens WOII, toen zag je de vijand, de dodelijk bommen waren niet anoniem, je had nog een kans om weg te duiken…
Onze gedachten focussen meer op hoe onze levens vóór het coronavirus waren, misschien zelfs iets té… We vragen ons misschien te veel af hoe ‘normaal’ ons leven er uit zal zien volgende week, volgende maand, volgende jaar… Zoals vroeger zal het nooit meer worden, we moeten er gewoon het best van maken. Jezelf opnieuw uitvinden onder veranderende omstandigheden…
Dat laatste is momenteel moeilijk. En dus ben ik aan het post-corona dromen, hoe de dingen zullen zijn als deze lange nachtmerrie voorbij is. Ik droom ervan weer op city trip te kunnen, met vrienden en familie rond de tafel te zitten. Ik droom van klinken met onze glazen en te drinken op een nieuw beter best jaar. Om iedereen zonder maskers te zien glimlachen en lachen met meer dan enkel hun ogen. Om jou terug een dikke knuffel te geven, zonder die laatste twijfel en angst om even te dichtbij te zijn. Post-corona dromen.
Xoxo Ninon
Lees ook deze blogs die ik schreeft bij de 1e lockdown ‘corona… verspreid medemenselijkheid’ & ‘Corona lockdown levenslessen’
Eventjes geleden dat ik je blog las, maar je pakt mij al onmiddellijk met je woorden. Ook ik kijk naar de kerstdagen met een heel dubbel gevoel, wij hebben bijna ruzie in de familie omdat we het veilig willen houden.
Goede morgen, ja dat is inderdaad niet leuk, ik las daarnet een artikel in De Standaard erover, als sommige van je familie of vrienden fel de regels volgen, of net veel minder dan jij… Je bent zeker niet alleen maar niet leuk voor met Kerst, een tijd van vrede en verdraagzaamheid