‘Onzichtbare vrouwen, Onzichtbare problemen’ elk jaar op 23 juni is het de Internationale Dag van Weduwen. Op deze International Widows’ Day wil de Verenigde Naties (VN) met deze slogan vooral aandacht vragen voor weduwen in derdewereldlanden. Want als je daar je echtgenoot verliest wordt er gewoon uit de samenleving verbannen, als weduwe ben je er niemand meer. Ook geen financiële steun, waardoor weduwen moeten onderhouden worden door hun familie. Omdat ze ‘niets meer bijdragen tot de gemeenschap’ worden vooral oudere weduwen soms zelfs vermoord… Als je weet dat nog veel jonge meisjes worden uitgehuwelijkt aan oudere mannen… Deze Internationale Weduwendag deed me nadenken over mezelf. Hoe deze afgelopen 4 jaar me brachten waar ik ben. Ik leerde ook een nieuw woord, iets wat ik ook ooit was een ‘scheiduwe’… Want ben je nu weduwe/weduwnaar of gescheiden… veel voelt soms hetzelfde… Ben je ook een van die onzichtbare vrouwen met onzichtbare problemen? Soms.
Gelukkig
Gelukkig leven wij in een andere sociale omgeving. Weduwe zijn is niet echt een stigma. Het rouwverlof werd recent uitgebreid van 3 naar 10 dagen. Je kan tijdelijk of voor altijd een overlevingspensioen krijgen. Al voelt dit soms als een ‘vergiftigd’ geschenk waar vooral de fiscus wel bij vaart, dus laat je vooral goed informeren. Anderzijds leven we in een maatschappij waar men het van jou verwacht dat je je leven na een tijdje gewoon terug opneemt…
Muziekante en schrijfster Hannelore Bedert was de voorbije periode in de media om de problemen voor jonge weduwen met kinderen aan te kaarten… (Lees hier artikel) Ik hoop dat het geen gevecht tegen windmolens wordt.
Sterke madammen
Wie weduwe wordt weet dat je leven plots op zijn kop wordt gezet. Je bent je toekomst kwijt, het verdriet om het afscheid, om wat je gewoon was, om iemand. Het is ook ferm aanpassen… aan alleen zijn, aan een nieuw sociaal leven opbouwen. De financiële en administratieve rompslomp, problemen waar je nooit over nadacht en er nu plots zijn…
Ook bij velen van ons is het weduwzijn dikwijls onzichtbaar, want wij zijn sterke madammen, dat pretenderen we toch… Ik weet ondertussen dat het me emotioneel helemaal door mekaar heeft geschud… Ik werd minder weerbaar…
Alleen zijn is een andere levensstijl
Ik werd weduwe in 2017, na een relatie van 5.5 jaar… Ik weet ook wat single zijn is. Een voordeel misschien. Voor veel vrouwen die na een lang huwelijk, en het levenslange gevoel een koppel te zijn plots single/alleenstaand worden… voelt dit traumatisch. Ze moet zich willens nillens aanpassen aan een nieuwe en ongewenste levensstijl en dat is niet altijd gemakkelijk. Ook samenwonenden, of ex-partners kennen het verdriet als je partner overlijdt. Hetzelfde en toch anders want je wordt officieel niet altijd ‘erkent’ in je weduwschap, in je verdriet dan.
Maar als je plots alleen valt is het een hele stap op de samenleving weer tegemoet te treden. En je komt ze waarschijnlijk verschillende hobbels op de weg tegen. Niet alleen het emotionele trauma van het verlies van een partner, maar je wordt ook volledig uit je comfortzone geduwd en gedwongen om dingen alleen te doen.
Wat hielp mij om emotioneel de stukjes van mijn leven weer op te rapen
Lezen
Ik wou/wil leren van anderen… en door de vele verhalen die me voorgingen wist ik dat ik niet alleen stond. Boeken over rouwen hielpen hierbij. Ook een lezing bijgewoond van Manu Keirse ‘hoe omgaan met verdriet’. Ik heb 10 sessies bij een psy gehad, gewoon om te begrijpen.
Ik kan volgende boeken aanraden:
- ‘Helpen bij verlies en verdriet’ van Manu Keirse (een klassieker over rouwverwerking)
- ‘Je mag me altijd bellen’ van Karin Kuiper (een heftig boek met heel veel erkenning en herkenning),
- ’Toen ik je zag’ van Isa Hoes (over 2 mensen die van elkaar hielden niettegenstaande zijn zware depressies)
- ‘Ze zeggen dat het overgaat’ van ene Evamaria Jansen (een zacht boek dat je leert dat het oké is om op je eigen tempo te rouwen)
Quotes, tekstjes, zinnen die ik las en herlas… En vooral de bevestiging dat het Ok is dat je je verdrietig voelt, je kwaad bent, dat het je wakker houdt… nachtenlang. Dat je niet durft gaan slapen omdat je bang bent van je dromen.
6 fase van een rouwproces
Ik las ook veel online, deze bleef hangen over de 6 fasen van het rouwproces die bijna noodzakelijk zijn voor je uiteindelijke emotionele herstel, dat alles oké is. (Lees online artikel hier)
- Geschokt & ongeloof: iedereen reageert anders, door de shock ging ik in overlevingsmodus… mijn emoties werd afgestopt… ik heb lang geen tranen gehad… Soms hielp muziek, vooral deze aria maar alleen in deze versie, ongepolijst onafgewerkt… Bij de dageraad zullen we overwinnen…
- Ontkenning: of misschien deels gehad… ik wil/wou hem blijven graag zien…
- Woede, angst, schuld: oh ja ik ben kwaad geweest… op hem, op de dokters, de maatschappij… op mezelf…
- Aanvaarden en loslaten: je moet accepteren… de wonden helen langzaal… Loslaten… het wordt gewoon een deel van jou en dat is oké.
- Terug actie ondernemen: in het begin voel je je schuldig als je lacht of plezier hebt… Of als een man gewoon belangstelling voor je heeft… Stapje voor stapje… That’ s life, jij leeft.
- Levenslessen: het leven kent zijn ups en downs… Ook iets ingrijpends als je partner verliezen leert je over jezelf. Je bent soms verwonderd in de positieve zin. Ja meid, jij kan dat!
Zoek een dagritme, een weekritme
De 1e en 2e week heb je van alles te regelen, de 3e week is het recupereren van de emotionele uitputtingsslag… Maar dan zit je daar alleen in je zetel met je gedachten. Ik ben terug gaan werken 3 weken na het overlijden… Net dat opstaan, naar kantoor gaan,… zorgde ervoor dat ik een dagritme had. Ik ‘moest’ opstaan, ik ‘moest’ boodschappen doen. Voor mij werkte dit…
Of ‘moest’ ik nog met Boris gaan wandelen. Neem een hond als het kan, Boris is deels mijn redder geweest. Lees hier nog eens zijn blog Boris-brief-aan-mijn-furry-friend
Ook mijn vaste wekelijkse of maandelijkse afspraken bij de kapper en de nagelstyliste gaven een ritme, als een soort van zelfzorg… Mag een weduwe er niet goed uit zien misschien?
Vertel over je verdriet
Het leven gaat verder, het is een cliché maar gelukkig maar. De omgeving neemt zijn dagelijkse leven weer op, men staat niet altijd stil bij jou en je verdriet. Toch mag je dit best delen met hen, vertel over je verdriet, hoe je gemis voelt, over je herinneringen. Wie verdriet heeft, is geneigd om naar binnen te keren. Toch kan het helpen om juist nu ook interesse te toen in anderen, wat maken zij mee, hoe is hun leven.
Doe fysieke dingen
De ultieme manier om je hoofd leeg te maken is fysieke inspanning. Het maakt niet uit of je gaat sporten, de huiskamer stofzuigt of het gras af rijdt… Hoe diep je verdriet ook is, neem voldoende tijd om voor je lichaam en geest te zorgen.
Ik wandelde vele kilometer. Soms werd ik overweldigd door gedachten en verplichte ik mezelf me te concentreren op de bloemetjes en het bijtje…. Ook de inkomhal en gang verven was een ideaal afleidingsmanoeuvre, je concentreren op rechte lijnen schilderen was als een soort mediteren… En op zaterdag ging ik steevast ergens window shoppen zo was het weekend minder lang…
Your home is your castle
Zorg dat je graag thuiskomt. Dat je er vreugde kan vinden, niet alleen troost en verdriet. Het is goed om herinneringen te koesteren, maar plaats ze niet op een voetstuk…
Ik wou ook mijn huis met tuin verkopen… verhuizen naar Gent om genoeg afleiding te vinden… maar mijn hond deed me anders beslissen… En nu is mijn (t)huis mijn koesterplaats. Ik ben er graag, ook alleen.
Ik ken een weduwe die bijna onmiddellijk het huis in de stad vol van herinneringen verkocht en koos voor een gezellige flat met zicht op water en half in de natuur. De rust van de omgeving bracht rust in haar hoofd. Ze kocht vazen vol bloemen en plaatste overal foto’s met leuke familiemomenten. Je kon haar regelmatig vinden voor een koffie en een babbel in de zaak wat verderop. Het vertellen over haar echtgenoot en over hun leven samen tegen dikwijls vreemden werkte helend.
Wees proactief
Wat ik wil zeggen is neem zelf initiatief om dingen te ondernemen. Zit niet te wachten tot men aan je denkt om je mee te vragen. Ja ik weet uit ervaring dat dit een heel grote stap is. Je bent jaren gewoon geweest om rekening te houden met een ander, om te plannen met 2… Of je nu single wordt door het overlijden van je partner of door scheiding… Plots moet je je eigen boontjes doppen, en dat is niet altijd evident. Durf gewoon!
Luister naar je hart
Respecteer jezelf en doe waar je je comfortabel bij voelt… Neem je tijd om afscheid te nemen maar blijf niet hangen in je verdriet omdat het afscheid ervan als ontrouw lijkt. Koester eerder je leven. Krijg weer zin in het leven… zie vooral jezelf graag, en jij bent meer dan een deel van een koppel. Luister ook naar je hart…
Een goed jaar na zijn overlijden vroeg iemand mij ‘en heb je al iemand anders?’… Het voelde als een belediging!
We zijn ondertussen 4 jaar verder. En ja ik heb ondertussen een paar dates gehad… En nee geen zin om hen te zoenen, of meer… Ik weet ooit zal ik die man ontmoeten die me terug die sprankeling geeft. Die dat waakvlammetje ergens diep in mij weer aanwakkert…
Maar tot die tijd… Ik voel me goed, ik voel me happy… We zien wel wanneer hij passeert…
Een dame werd 4 jaar geleden weduwe. Zelfs met een mooie job en carrière besefte ze dat ze haar levensstijl zou moeten veranderen. Haar vriendenkring waren vooral koppels en die blijven je vrienden maar toch word je minder gevraagd. Dus leerde ze proactief andere weduwen kennen. Organiseerde koffiebabbels, een opera bezoek, een uitje met 4 vriendinnen… In dat gemeenschappelijk verdriet vind je ook mooie vriendschappen. Ze besloot dat ze terug een vol leven wilde. Vol van herinneringen aan wat was geweest aangevuld met nieuwe ervaringen, met terug plezier, met nieuwe kansen. Sinds onlangs is er een nieuwe man in haar leven… ik duim voor een blijvertje. Haar echtgenoot zou het niet anders gewild hebben… Als ik haar zie, denk ik bij mezelf, ze is zo’n rolmodel voor veel weduwen. Daarom deel ik haar verhaal.
Is jouw leven ook helemaal veranderd? En maak je er het beste van… Laat het me weten.
Xoxo Ninon Onzichtbare vrouwen, Onzichtbare problemen Onzichtbare vrouwen, Onzichtbare problemen Onzichtbare vrouwen, Onzichtbare problemen Onzichtbare vrouwen, Onzichtbare prob
Lees ook deze blogs I will survive, hoe overleef je zo een jaar en Tuin van herinneringen
Alle foto’s zijn gratis van de Pexels site.
lemen Onzichtbare vrouwen, Onzichtbare problemen
Dag Ninon, ik kan er mij ook in vinden……in die “Onzichtbare vrouwen, Onzichtbare problemen”. Maar om een heel andere reden. Je moet maar eens psychisch ziek worden. Een ziekte waar nog steeds veel te weinig aandacht voor is. Maar waar ik zelf niet om gevraagd heb!
In de loop der jaren haken samen met mijn geest en lichaam……..ook alle “vrienden” af. Wegens “te lang ziek en je telt niet meer mee in de maatschappij” ? Wegens ‘over wat moeten we met haar praten? Wegens “waarom is ze nu nog thuis en ik denk er het mijne van”? Wegens…… Zelfs als ik er naar vraag krijg ik een leugen als antwoord. Ik heb er dus het raden naar.
Daardoor ben ik wel verplicht geweest om nieuwe vrienden te maken. Wat op een bepaalde leeftijd minder evident is. Ik heb er wel door geleerd op wie ik wél kan rekening: Me, Myself & I.
Ik koester wie ik geworden ben. Ik doe het toch maar. Ik ben trots op mijn prestaties, hoe klein of groot ook.
Uit een blog van Ninon herself 😉.
Warmte voor iedereen,
Thea
Goede morgen. Ik heb er zelf geen ervaring mee met me psychisch niet goed voelen, ik had wel een partner met psychische issues. Daarom ik begrijp heel goed dat dit een onzichtbare kooi zet rond jezelf. En dit is inderdaad een van die zaken die men niet ziet aan iemand. Zat je in een rolstoel je kreeg overal voorrang, heeft hoofd krukken en steun nodig om gewoon te functioneren dat ziet niemand. Ik las ooit ergens als men het wordt depressie vervangt door ‘gedachtenkanker’ dan zal er veel meer begrip zijn… En soms is het zo, vrienden worden kennissen… en je leert nieuwe vrienden kennen maar op ons leeftijd niet altijd evident… Door in een singles groep te gaan heb ik nieuwe dames leren kennen, enkelen zijn echt goede vriendinnen geworden en we zijn er voor mekaar als we eens een babbel nodig hebben. Maar je moet vooral gelukkig zijn met jezelf en tegen de rest een beetje foert zeggen… Ze weten het niet hoe het voelt… en misschien gelukkig maar. Dank voor je reactie. Koester jezelf.