Ons afscheid komt dichterbij, Charlie-poes…

Dit is een liefdesbrief aan een belangrijke dame in mijn leven, mijn Charlie-poes. Mijn bejaarde kattenmadam van 88, in mensenjaren. Als een vriendin houdt ze van mij,  ik hou van haar, zij zorg(t)de voor mij en ik zorg(de) voor haar. Ik wist wel dat een afscheid dichterbij kwam, maar toch… dit plotse verdict, ze eet nog weinig en heeft  een tumor in haar buikje, doet me triest zijn. Misschien helpen de spuitjes van de dierenarts nog even, maar het is geen tovermiddel. Ons afscheid komt dichterbij, Charlie-poes…

Binnenkort moet ik afscheid nemen van mijn Charlie-poes, 18 jaar, maar altijd jong van lijf en leden geweest. Afscheid nemen van iemand heeft impact op je leven. Zelfs als het je hond of je kat is, het zijn je levens- en huisgenoten, ook zij laten een leegte in je leven en in je hart.

Lieve Charlie,

18 jaar lang een mooie tijd samen. Jij hebt veel ups en een paar downs in mijn leven meegemaakt. Zoals zoveel katten- en hondenbaasjes heb ik een speciaal poezentaaltje met rare koosnaampjes voor je. Je bent mijn  poezewoefie, mijn Charlie-poes, mijn woesje, mijn Charliewarlie. En na al die jaren versta ik ook een beetje je vocabulaire en staartgezwiep van ik wil eten, ik wil knuffelen, ik wil nieuwe kattenbakkorrels, tot ik ben boos en ‘uit mijn weg stomme Boris!’ (mijn hond)… Een scala aan gepurrrrr, spinsels, miauwsels en krauwsels.

Samen TV kijken, of samen in bad… ik er in en jij op de rand… of dansend in vrouwtjes armen op een happy muziekje (leuk voor vrouwtje tja)… Ook in moeilijke tijden was je er, als een goede vriendin er gewoon te zijn. Dan hopte je op mijn schoot, je voelde aan dat vrouwtje triest was… en jij bleef maar spinnen en kopjes geven… zó groot leek je vertrouwen (of deed je maar alsof?) dat alles weer goed zou komen. Als je soms om 4 u ’s nachts boven voor het raam stond te mauwen, en ik liet je met slapende ogen binnen, dan plofte je op de lege plek in bed naast me, rug aan rug… Ook ’s ochtends was je dan de wekker die me, zacht snorrend in mijn oor en kriebelend aan mijn neus wakker maakte. ‘Vrouwtje, honger!’ Of nu, terwijl ik ons nakend afscheid hier neer schrijf, lig je spinnend naast mijn laptop… daarnet wou je nog even stoorelement zijn… Precies alsof je zegt ‘nee vrouwtje deze woorden van afscheid zijn nog te vroeg’. Sorry poesje-mauw, wonderen bestaan zelden…

En toen had wijlen baasje dat ‘stomme’ idee om een puppy in huis te halen, een groot lomp geweld (in jou oogjes waarschijnlijk), Boris… Maar kijk, jij was een geëmancipeerde madam, en jij werd ook een baasje van Boris… Wil hij binnen komen maar jij ligt in de opening, no way José.  Heb jij toch eens zin in zijn brokjes, zet hij eerst beleefd 3 poten achteruit… Want jij kan heel nijdig kijken, een dreigend pootje en eventjes blazen… foei! En tja Boris met zijn hondenmanieren wil soms even onder je staart ruiken, hondjes doen dat ter kennismaking… nope geen goed idee… Maar weet je Charlie, ik ben zeker dat je hem ook zal missen want ergens in de poezenhemel zijn er geen hondjes…

Je was niet echt sociale lieve knuffelpoes, hoeft ook niet. Je was meer een lonesome tijger dan een gemoedelijke roedel-leeuw. Maar wij waren maatjes, huisgenootjes… We hadden onze knuffel- en streelmomenten, en de laatste tijd nog meer dan vroeger. Soms wou je me ook goede raad geven. Wijlen baasje had je  geadopteerd, want op zijn schoot kon je lang snoezen zonder bewegen, hij ook niet 😊. Maar andere mannen, holapola.. vanzeleven niet… zeker niet als ze naar vreemde mannen/honden ruiken… Tja vriendin, ik luisterde niet altijd even goed naar je…

Charlie-poes, je bent al wel vermagerd, maar toch lig je nog speels je te  rollen op het terras in een streepje zon, met een guitige blik in je poezenoogjes. Hoe vlug kan het gaan. Vorige maand nog lag het salon vol veren want je had een vogeltje gevangen, en er was ook die veldmuis die je me trots kwam tonen, en dat kleine ratje nog niet zo lang terug. Je weet het nog niet, het doet geen pijn gelukkig, maar je zal verzwakken. En dan zal zal ik die moeilijke beslissing moeten nemen. Uit respect voor jou en die 18 jaar samen beloof ik je dat ik je niet laat afzien. Je  moet een ‘poeswaardig’ levenseinde hebben. Als het tijd is, zal het tijd zijn. Ik zal je samen met andere vriendjes laten cremeren en je as wordt uitgestrooid op een weide. Als een free poezen-spirit in de wind…

Of ik een nieuwe kat neem, het zal nooit ene zijn als jij. Je weet, ik ben een kattenmens, eerder dan een hondenfan (sorry Boris) Of misschien wel ooit, of toch nooit meer. Ik wil niet echt als een old crazy cat lady oud worden, je weet wel zo een eenzaam geworden dametje dat, rondscharrelend tussen haar herinneringen, als enig gezelschap haar poezen heeft… Maar misschien ooit kom ik wel iemand tegen met een heel groot poezenhart die me op een dag verrast…

Ons afscheid komt dichterbij, Charlie-poes… Mijn meisje, je zal voor altijd verder leven in mooie herinneringen, en ook tegen Boris zal ik vertellen over die ferme madam Charlie die baas over hem speelde. Jij zal altijd dat speciale plekje in mijn hart behouden meid.

Het gaat je goed in je poezenhemel straks. Wentel je in de gouden zon.

Xoxo Ninon, je vriendin

Ter nagedachtenis van Charlie, vandaag zondag 30/6/2019 heb ik je laten inslapen mijn meisje.

P.S.: lees hier mijn brief aan Boris, mijn furry friend