Circle of Life – mijn levenscyclus

Als je in Gent bent, moet je zeker de fototentoonstelling ‘Circle of Life’ bezoeken in de Sint-Pietersabdij op het Sint-Pietersplein . Fotografe Lieve Blancquaert toont met Circle of Life een wereldwijde getuigenis over rituelen, tradities en gebruiken rond onze levenscyclus. Birth, Wedding Day en Last Days, de grote momenten van het leven zijn soms pakkend en zeker wel confronterend. Ik werd ontroerd, had herkenning, voelde liefde… Deze variatie van emoties over geboorte, liefde en dood deed me nadenken over mijn circle of life – mijn levenscyclus.

De tentoonstelling

Je begint met met een letterlijke ‘Circle of Life’. Neem plaats op een bankje en laat de beelden tot jou komen… Geboorte, liefde en dood zijn universeel, en toch altijd uniek. Met prachtige foto’s en duidende verhalen (via de audiogids) neemt Lieve Blanquaert je mee op een ontdekkingstocht. Hoe worden in andere culturen, kinderen verwelkomt in deze wereld, hoe wordt er getrouwd, en hoe eren ze hun overledenen. Hartverwarmend… en toch zo anders dan ons westers denken.

• Meer info vind over de tentoonstelling Circle of Life vind je op de link  van Historische Huizen
• Van 20 september 2019 tot en met 12 januari 2020
• Alle dagen open, behalve op maandag, van 10 tot 18 uur
• de audioguide is inbegrepen, Lieve vertelt bij de thema’s en bij sommige foto’s
• Ticket: 10€ (of minder)

Ik nam de foto hierboven, deze toont een aantal foto’s uit de tentoonstelling genomen door Lieve Blanquaert

Mijn circle of life – mijn levenscyclus

Birth

Ik kwam op deze wereld kort na middernacht… om 00.20 u als schorpioen/leeuw. ‘Wacht nog maar even’ zei de dokter… ‘dan wordt ‘het’ niet op de 13e geboren’. Ik ben de oudste van 3 zussen opgegroeid in een warm traditioneel nest. De jaren 60, opkomst van de pil, moderne ouders die toch min of meer bewust voor kinderen hebben gekozen. En met 3 kids op minder dan 3 jaar tijd, is de mammie thuisgebleven (was 8 jaar secretaresse) en de papa was de kostwinner. Achteraf besef je pas wat een liefdevol gezin zonder problemen betekent, velen kennen dit niet.

Zelf heb ik nooit kinderen gehad. Het was geen bewuste keuze. Het is er niet van gekomen, niet op tijd een papa-partner gevonden. Ergens heb ik daardoor een stuk van het volwassen worden gemist, maar een BOM (bewust ongehuwde moeder) zover ging mijn kinderwens dan ook niet. Is het een verdriet? Ik heb het nooit toegelaten om een gemis te zijn, je vult je leven anders in, ook leuk. Mijn leefwereld had er inderdaad gans anders uitgezien, ik was anders geweest. That is life, soms zijn er keuzes die je zelf niet maakt…

Wedding days(s)

Ik was 2 keer gehuwd. De eerste keer geheel onschuldig van onder moeders vleugels… Wat wist ik van het leven? Wat wist ik van mannen? Wat brengt het leven je? Hoe groot is de kans dat je liefde vindt? Dat je dezelfde kant uit evolueert? Vragen… We waren uit elkaar gegroeid en dat liet openingen… Of was hij gewoon een bad boy? Op mijn 50e werd ik nogmaals ‘gevraagd’. Had het voor mij gemoeten… nee, maar je wil je partner niet teleurstellen. Ondertussen ken je de wereld en toch, ergens loop je er met open ogen in want je wilt zo graag geloven in de liefde… Aan deze relatie kwam geheel plots een eind, maar ergens was ook hij een bad boy… en ik weduwe…

Liefde. Hoe vaak we ook foute keuzes maken, toch ben ik blij dat we die keuze hebben. Hier geen kindhuwelijken, geen bruidsschat te betalen, en ‘verkochte’ bruiden worden niet als huisslaaf behandeld. Hoe, in een economisch toch welvarend land als India, kasten kunnen blijven bestaan… Is hun eigen cultus hun ergste vijand? Of die 200 miljoen meisjes en vrouwen die niet huwbaar waren als ze niet werden besneden. Echt? Hoe kunnen die moeders uit Jemen, Oman, Maleisië, Indonesië, Egypte, Ethiopië en nog andere landen in Afrika dat hun dochters aandoen. Hun dochters, meisjes van soms amper 6 jaar, genitaal verminken! Nee dit is niet in naam van liefde, zelfs geen godsdienst schrijft dit voor…

Last days

Ik hou van de sereniteit van kerkhoven. De dodencultus bij volkeren fascineert me. Er was ooit die stinkende lijkenverbranding op Bali. Of in Oaxaca picknicken op de ‘Dia de Muertos’ (Allerheiligen bij ons) samen met de Mexicanen bij het graf van hun overleden familie. De foto’s over Sulawesi gaven me herkenning. ‘Dood ben je pas als ik je heb begraven’. De families sparen jaren voor de offersceremonie, en tot dan worden hun doden gebalsemd, en als ‘gewoon ziek’ beschouwd en blijven deel uit maken van hun leefwereld. Waarom heeft men in onze westerse wereld schrik van de dood en van de doden?

Waarom mag men niet nadenken over zijn eigen dood? Ik heb mijn afscheidsdraaiboek al een paar jaar. Wel nog even dringend updaten, want eind deze maand heb ik een serieuze operatie (hysterectomie). Ik wil uitgestrooid worden, as a free spirit, en daarna een apéro met cava/rosé en bites… Je afscheid moet zijn zoals je leefde. Ook welke muziek of teksten, wie en hoe op de hoogte brengen (want je familie kent je vrienden niet), zelfs foto’s staan op die stick, en ook praktische zaken… Ben ik nu fatalistisch of realistisch? Ik ga wel dik in de 80 worden hoor!

Dood gaan is a part of life. Maar het plotse overlijden van mijn partner heeft hard op me ingehakt. Het bevestigt terug dat niets blijvend of voor altijd is. Leef ik daardoor anders, ik weet het niet… Ik ben nog helend…

Leven liefde en sterven zijn zo met mekaar verbonden… Mijn circle of life – mijn levenscyclus, denk jij even na over de jouwe…

Xoxo Ninon