Middelmatigheid

Wat als ik gewoon van middelmatigheid hou? Wat als ik een leuk eenvoudig leven wil? Wat als ik happy ben met die ruimte tussenin, de middelmatigheid, waar het rustig is. Geen grote hoogtes, geen diepe dalen… een leven gewoon kabbelend.  Wat als ik middelmatig ben en mijn middelmatigheid ook omarm. Ben ik dan niet genoeg? Raar toch…

De wereld houdt zo dikwijls een vermanende vinger op.  Je wordt aangespoord om te kiezen, te verbeteren, te streven, te verlangen, te verwerven, te concurreren en meer te willen. Steeds groter, mooier, slanker, verder, duurder, beter… Maar wat als ik het gewoon niet in me heb. Als de beste punten halen op school, de succesvolste carrière nastreven, de slankste taille, de sportiefste prestatie, de mooiste auto, het duurste huis,… niet belangrijk is voor mij, en jij er mij ook niet kan met imponeren. Wat als het streven om’de beste te zijn’ me niet echt interesseert. Dat ik echt wel blij ben met mijn middelmatig leven, mijn middelmatig zijn. Ben ik dan niet genoeg?

Wat als ik nooit echt beroemd zal worden, ook geen lokale politica of TV-eventjes-verschijning. Deze 15 minutes of fame van Warholl doen er toch niet toe. Het is niet omdat je in de media komt dat je boven je middelmatigheid uitstijgt. Is, als ik groot ben, mama, zus, oma, tante, vriendin, partner, collega zijn geen mooi streven dan?  Moet ik echt meer zijn, is je relatie met deze dichte kring van mensen rondom jou niet veel belangrijker. Mensen van wie je weet dat ze van je houden om jou, kiezen voor jou en niet om wat je doet of wie je kent. Wat als ik gewoon kleine geschenken van vriendschap aan de wereld rondom mij aanbied. Kan dit genoeg zijn?

Wat als ik eerder een middelmatige blogger ben met geen duizenden volgers. Of nooit een succesvol boek zal schrijven of een belangrijke influencer zal worden. Is dat erg? Ik hou van mijn schrijfsels. Mijn nieuwe hobby als blogger vind ik gewoon leuk, omdat ik graag schrijf. Ervaringen wil delen met jullie.  Soms wat advies, soms wat informatie waar jullie hopelijk iets aan hebben of die gewoon leuk zijn om te lezen.  Ik blog voor vrouwen waar ik om geef, die ik aanmoedig om te zijn wie ze zijn, om lief te hebben en goed voor zichzelf te zorgen. Omdat groter niet altijd beter is en het individu ertoe doet. Jij bent genoeg.

Wat als ik mijn middelmatige lichaam gewoon accepteer, ik ben noch te mager noch te dik. Ik ben geen beauty en ook niet lelijk.  Ik ben overal net tussenin. Heb ik het er voor over om extreem te sporten of te diëten dat ik een strak lichaam krijg? Of te botoxen of te nip/tucken voor een gezicht zonder (lach)rimpeltjes… (eerlijk die overhangende oogleden en dat slappe buikje storen me nog steeds wel) Ik ben 55, ik omarm mezelf en probeer mijn lijf ook te aanvaarden.  Ik zal er nooit spijt van hebben mezelf te zijn geweest. Neem me dan ook zoals ik ben. Ook jij!

Wat als ik een middelmatige huisvrouw ben, die niet graag poetst, of tuiniert en zelden kookt. Maar geen probleem heeft met luiewijven-zakjes-groentjes of stoommaaltijden voor de microgolfoven.  En die nochtans houdt van lekkere culinaire kunstjes en echt wel kan koken, moest ze willen. Of die plots (als er visite komt) als een witte tornado door het huis gaat. En die als het te erg wordt al haar kleren terug op hangers hangt en haar kleerkast netjes schikt, voor eventjes. Wiens huis geen kasteel is en het interieur geen design uitgangsbord (hoe graag ik dit ook zie). Maar eerdere een thuis, een veilige plaats. Leuk, gezellig.

Wat als ik als 50+ meid niet meer zo mee wil met het hectische tempo van deze maatschappij en het misschien ook veel minder dan vroeger nog wil proberen. Weet, ik bewonder anderen rond me voor hun tomeloze energie maar ik pas.  Ik koester dit nieuwe meer kunnen thuis zijn. Het niet meer moeten en hoeven, je reppen en regelen. Deeltijds werken en tijd hebben voor mezelf is nog steeds helend. Energie opslaand voor mijn lichaam en geest. Gezond. Is mijn middelmatig energiegebruik niet genoeg?

Wat als ik niet spiritueel genoeg ben voor de een, en te zwaar op de hand in mijn babbels voor de ander.  Soms te veel diepgang, soms te oppervlakkig. Ik hou van mijn middelmatige veelzijdigheid.   Van veel een beetje weten is voor mij interessanter, dan een iets ten gronde kennen. Ook ik ben iemand met mijn twijfels en onzekerheden. En toch zal dit genoeg moeten zijn.

Wat als ik middelmatige relaties heb gehad. 13 jaar getrouwd met een prins maar het was alles behalve een sprookjeshuwelijk. Als ik tussenin wat kikkers kuste.. En dat die andere prins waarvan ik hield ook maar een man bleek die graag de schijn wou ophouden. Middelmatige sprookjesromans, met happy moments en  realistisch dipjes. En toch ben ik gelukkig geweest. Waren deze relaties dan niet genoeg? Ik kan maar uitkijken naar een nieuwe liefde die hopelijk de middelmatigheid overstijgt…

Wat als ik mijn middelmatigheid niet erg vind en het ook niet persé anders wil. Als ik happy ben met wie ik ben, wat ik doe en wat ik heb. Ik hoop voor jou hetzelfde. Accepteer ook  je mooie, rustige, leuke leven.  Doe het gewoon.

Xoxo Ninon

PS: een uitspraak van een recente date dat hij middelmatigheid verfoeide deed me erover nadenken, was hij een middelmatig man, misschien niet maar ik wens hem veel meer zelfvertrouwen zodat hij ook van middelmatigheid kan genieten.