Daa-aag mevrouw Uterus

Beste mevrouw Uterus. Ik heb veel van je gehouden, maar ik heb je ook soms verwenst en verweten. Maar het grootste deel van de tijd, mevrouw Uterus, ben je gewoon onopgemerkt gebleven. Ze zeggen dat je iets nooit echt waardeert totdat het weg is. Onze relatie was soms wat ingewikkeld niet. Je hormonenkuren zal ik missen, en toch zag ik je graag. Daa-aag mevrouw Uterus !!!

En dan word je vrouw

1974, toen kwam jij, mevrouw Uterus, in mijn leven. Geheel onverwacht. Naar mijn gevoel wat te vroeg zelfs. En dan nog op 1 april, ik vergeet het nooit, mevrouw Uterus jij was eigenlijk een een aprilvis, maar een met vergaande gevolgen. Ik was 11 jaar. En plots moest ik tegen de ‘meester’ van het 6e leerjaar zeggen ‘Meneer, ik kan niet mee gaan zwemmen’ ‘Waarom niet meisje? Iedereen moet mee gaan zwemmen!’ ‘Het gaat echt niet meneer, ik heb mijn ‘maandstonden”  En meester Georges werd eventjes bleker, want wat een woord voor een meisje van 11, gelukkig werd juffrouw Martine er bij gehaald… ‘Als je buikpijn hebt, krijg je een suikertje met wat Eau de Carme op… werkt altijd…’ (een historisch kruidenrecept lees het hier)’.

Ja mevrouw Uterus, plots werd jij  belangrijk. Dat de baby’tjes uit mama’s buik kwamen wist ik sinds mijn 7 jaar, maar ‘hoe’ daar stel je je geen vragen bij op die leeftijd. Maar nu werd het me confronterende duidelijk hoe mevrouw Uterus haar rol zou spelen…  En ja sindsdien… 45 jaar later, is het tijd om afscheid te nemen van mijn uterus/baarmoeder.

En dan word je mama

Plots was ik niet langer een meisje, ik was vrouw. Ik werd gefeliciteerd door mijn tantes, en gewaarschuwd ter gelijkertijd… En ja mevrouw Uterus we hadden onze meningsverschillen. Meestal dacht ik niet aan je, behalve die 5 tot 7 dagen elke maand, wanneer je mijn doen en laten beïnvloedde. Ontiegelijk menstruaties later en de maandelijkse PMS (premenstrueel syndroom)  waar mijn omgeving eerder last van had dan ikzelf denk ik…Moest dat echt zo erg? Je maakte het elke maand duidelijk dat je er was, en toch…

Toch heb je me in de steek gelaten, toch schoot je te kort toen ik dacht nu wil ik mama worden… Misschien mag ik jou het verwijt niet maken mevrouw Uterus, misschien lag het niet aan jou maar aan mijn partner…  Ik weet het niet… Ik heb nooit een predictor moeten kopen, ik heb nooit moeten twijfelen of ik zwanger was. Ik was het niet, ik werd het niet. Het is er niet van gekomen, als je in een een slechtlopende relatie zit niettegenstaande die mama-gevoelens er zijn, best niet aan beginnen. En na de scheiding, heb ik in feite geen papa-partner voor mijn 40e ontmoet. Had ik een accident de parcours gehad… tja wie weet was het anders gelopen…

Dus wat voor zo velen evident is, is er bij mij nooit geweest. Ik heb een deel van het volwassen worden gemist, door geen mama te zijn… dat vind ik wel. Kinderen waren welkom geweest. Maar ik heb niet het karakter om iets te missen wat niet was, wat niet heeft mogen zijn. Mijn leven was anders geweest, het is nu ook leuk…  maar zo verschillend. Maar mevrouw Uterus, met of zonder jouw bemoeienissen, ik ben evenveel vrouw.

Daa-aag mevrouw Uterus

Tja, mevrouw Uterus, we waren samen goed aan de menopauze begonnen. Ik had geen last, jij gaf geen last en toch…  De 2 jaarlijkse (in feite meer dan 3 jaar gewacht oeps! ) controle bij de gynaecoloog wees uit dat er iets mis was.  Een grote cyste op een eierstok, en het myoom dat al een paar jaar in jou vertoefde was ook groter geworden… Dus ja ik moest onder het mes…  een hysterectomie  met  ovariëctomie. Vorige maand namen we afscheid, mevrouw Uterus, na onze vele jaren samen.  In voor- en tegenspoed zoals men zegt… Gelukkig heb ik je niet meer nodig… ook  niet voor de hormonen. Zal ik me nu minder vrouw voelen? Helemaal niet. Vrouw zijn betekent zoveel meer dan het hebben van een baarmoeder en eierstokken. Dus daa-aag mevrouw Uterus, hier scheiden onze wegen… maar ik blijf dezelfde… een op en top vrouw.

Xoxo Ninon