Kijk eens naar het vogeltje…

Vroeger hadden mijn ouders zo een Kodak-instantcamera om familiekiekjes te maken. Dat gebeurde vooral tijdens de vakanties of ook al eens op verjaardagen. En elke foto werd wel overwogen genomen, want je moest zuinig zijn op filmrolletjes van 12 of 24 foto’s, en ook het ontwikkelen van de foto’s kostte geld. Het waren bijna altijd geposeerde (kijk eens naar het vogeltje!) en mooi gekadreerde foto’s. En alle onscherpe, of waarop de mama ‘lelijk’ stond werden onherroepelijk verscheurd😊. En per jaar, per vakantie werd ze in een fotoalbum gekleefd, met netjes onder elke foto wat, wanneer en waar geschreven. Zodat we nu na jaren nog herinneringen ophalen aan onze kindertijd. ‘Ooh op het strand in Saint-Tropez’ of ‘mijn 3e verjaardag aan zee’ of ‘Dat is dat dorpje Torla/Nafta in de Pyreneeën weet je nog’. Maar kleine meisjes worden groot. Hebben we de herinneringen nog echt? Meestal niet, maar soms herinneren we ons waar de foto’s genomen zijn. En eigenlijk doet dat er niet echt toe het zijn herinneringen die familiebanden versterken.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik letterlijk en figuurlijk emoties wou opruimen en die verhuisdoos vol fotoalbums wou reduceren naar een schoendoos. Dus zogezegd zo gedaan, 8 fotoboeken klaar om met papieromhaling mee te geven morgen… Het was de inspiratie voor dit schrijfsel… die albums vol foto’s van verre reizen die ik deed in de jaren ’90.

 

Confronterend

Wonder boven wonder is mijn schoendoos nog maar halfvol… Prachtige foto’s genomen, daar niet van… maar ik sta er zélf bijna nooit op… Tempels, oude stenen, mooie natuur, verzichten, onbekenden en mijn exgenoot… En de vele foto’s waren eerder een vaststelling van wat ik ooit zag, maar de herinneringen zijn vervaagd of weg. Anekdotes weet ik nog zelden, alleen misschien van die vogelspin in het toilet, die gekko op het plafond, of die groene boomkikker in de douche…

Het bladeren en selecteren van foto’s doen me terug verlangen naar verre reizen maken, vooral nu het nog kan qua lijf en leden… Nieuwe herinneringen maken. Maar deze keer wél met genoeg selfies, herinneringen aan mezelf op een plaats. Want het was toch confronterend precies als niemand het de moeite vond om een foto te maken waar ik wel op stond… Het is herkenning voor later, als ik zo oud ben als mijn ouders en bij  wie er wel elke week gebladerd wordt in een andere album vol vakantieherinneringen. Weet je nog toen we hier waren, kijk eens wat een mooi plein, hoe jong waren we toen, je ziet er nog steeds goed uit…

Misschien is het een idee terug fotoalbums maken, de herinnering vasthoudend voor later…

Kijk eens naar het vogeltje

Kijk eens naar het vogeltje is een uitdrukking die dateert uit de beginjaren van de fotografie (1879). Je moest bewegingsloos in de lens kijken, en pas als het vogeltje begon te tsjilpen mocht je terug bewegen. In het begin een echte kanarie, later werd het beestje gelukkig vervangen door een mechanische vogel die op de lens van het fototoestel geplaatst werd. (Lees er hier meer over).

En toen ben ik opgegroeid, en dat deed de technologie ook

En voor mijn Plechtige Communie kreeg ik mijn eerst camera, zo een plat Fuji fototoestelletje dat je heel stil horizontaal moest houden en waar je gewoon fotografeerde wat je zag door de lens, geen groothoek geen zoomen. Mijn neef kreeg een moderner cadeau, een polaroidcamera waar de 12 foto’s onmiddellijk afgedrukt werden. En polaroids hebben ondertussen een revival gekend. Later kocht ik meerdere instantcamera’s, waar ik vooral op vakantiefoto’s mee nam. Mooie foto’s en zonder het gedoe met lens, lumen, en iso… Ja, ik heb ook ooit cursus gevolgd, maar als fotograaf moet je vooral een goed oog hebben vind ik, alle technische snufjes ten spijt.

Velen van ons kregen kinderen, en ook de technologie kreeg baby’s… Smartphone + wifi + cloudopslag + digitaal genaamd. Je hoefde niet meer na te denken, elke vakantie kwam je terug met oneindig veel foto’s opgeslagen op je gsm of ‘in the cloud’. Maar hoe dikwijls bekijk je deze nog? Toen je ze aan vrienden en familie? Blader je achteraf nog in die herinneringen van toen? Ergens doet het me nostalgisch terug verlangen naar die 50 goede foto’s die het haalden om in een album gekleefd te worden.

Herinneringen zijn kostbaar

Als single deel ik graag een vakantieherinnering met mijn vrienden van Facebook, aan wie anders kan je vertellen van kijk eens wat een leuke dingen ik doe, of wat ik zie… Soms stuur ik er een paar naar mijn familie of beste vrienden via Whatsapp. Maar eigenlijk hebben we bijna geen geschiedenis en geen beelden van ons verleden meer.

Nochtans zijn herinneringen belangrijk, zowel voor onze eigen identiteit maar ook voor deze van onze kinderen en kleinkinderen. Het zijn mijlpalen die je vastlegt op het pad der volwassenheid… Je eerste of plechtige communie of je trouwdag, toen Boris ziek was en doodging, mijn city trip met die vriendin, dat onnozel zot moment op een feestje… Foto’s maken is als een soort documenteren van je leven. Doe ik het dan voor mezelf, voor als ik oud ben? Ja!

Selfies

Maar waarom kwam je niet op het idee om tijdens het ontdekken van de wereld in de jaren ’90 mijn fotocamera niet omdraaide en een ‘selfie’ avant la lettre nam. Ik met Petra op de achtergrond, of met Chitzen-Itza of met de mensen in Thailand. En waarom heb ik toen niet meer gevraagd aan anderen van neem eens een foto van mij… ‘Kijk eens naar het vogeltje… dan had ik nu meer herinneringen aan mezelf.

Ik las onderstaand artikel over 92 miljoen selfies worden er elk jaar genomen… Je kan je dat bijna niet voorstellen…  (lees het hier)

‘Zie mij, neem waar!’

Eigenlijk moet je proberen het idee dat je herinneringen weggooit, opnieuw in te kaderen (geen woordspeling bedoeld!). Foto’s zijn niet echt herinneringen – de herinneringen leven in ons. Dus eigenlijk is het het proces van het selecteren van de leukste afbeeldingen genoeg om je te weten dat deze ervaring altijd een deel van jou is en zal zijn. 

Xoxo Ninon

Lees ook deze blog zomerse-fotos-hoe-sta-je-mooi-op-een-foto