Om een gezonde relatie met een ander te hebben, moet je eerst van jezelf houden. Zelf heb ik dit moeten leren met vallen en opstaan. Het klinkt cliché, maar oh zo waar. Van jezelf houden is soms een moeilijk leerproces en je moet dit op je eigen manier doen. Hoe doet er zo niet toe, als je het maar doet zoals je gevoel het aangeeft. Klinkt eenvoudig maar zo gemakkelijk is dat niet. Want houden van wie je bent en van wat je hebt voelt misschien helemaal anders. Want veel liever willen we houden van een oude versie, omdat we die beter kennen. Of denken we dat we pas van onszelf kunnen houden als ons leven gefotoshopt, gefilterd, opgepimpt, enzovoort is… En dat we eerst die ‘verbeterde’ versie moeten zijn, die iemand die we helemaal nog niet kennen. Want dat je deze iemand die je (nog) niet bent, waarschijnlijk leuker zou vinden. Het is een van de belangrijke levenslessen. Ken jezelf en hou van wie je bent.
Mijn wereld was die schutting aan het einde, van mijn eigen wereld was hij het begin (Uit Tegen beter weten in van Rob De Nijs)
De grote wijde wereld
Ik heb het nooit echt geleerd hoe die grote wijde wereld in te stappen. Versta me niet verkeerd, ik heb al een stuk van de wereld gezien, letterlijk dan als toerist. Maar die nodige zelfbewuste stappen zetten in die grote wijde wereld… Iets hield me altijd tegen. Cfr. de foto bij deze blog…
Ik heb het nooit echt geleerd
Als je opgroeit in een grote stad met al zijn complexe problemen, leer je ergens voor jezelf opkomen. Ik leef al sinds forever in Oudenaarde, een eerder ingeslapen provinciestad. Met het gezin, mama, papa en 2 jongere zussen woonden we in een ietwat verstedelijkte randgemeente. En toen we opgroeiden (lees jaren ’60-’70) speelde het sociale leven zich af in een cirkel van 2 à 3 km rond je huis. Meer nog, de opvoeding van de jaren 70 kweekte geen mondige of zelfbewuste kinderen. Als kind was je gehoorzaam en volgde je regels want dan kreeg je bevestiging. Je deed wat hoorde, wat men van je verwachtte, want dan was je een lief kind.
Als oudste van 3 voelde ik al van op jonge leeftijd een soort van verantwoordelijkheid, een willen pleasen. Let even op je zusjes! Wees nu niet boos omdat je zusje je blokkentoren neerhaalde, bouw opnieuw… en opnieuw! Flinke meisjes wenen niet! Mijn toen eerder wat verlegen, kat uit de boom kijkende karakter zal ook wel invloed gehad hebben. Want ik kreeg wel veel vrijheid van mijn ouders, mocht op 16 jaar uitgaan, op 18 jaar op kot, en er was veel bespreekbaar… Maar ik was een ernstig meisje, klein beetje nerd zou men nu zeggen. Ik was een ‘braveke’, misschien had ik toch iets wilder moeten zijn en zo die wijde wereld aan mij voeten voelen😊.
Ik las dat nog 50-plussers, die ‘oudste kind’ zijn, zich zo gedragen. Al was het ook een beetje de tijdsgeest van toen. Wil je meer weten over opvoeding vroeger en nu, hier een interessant artikel.
Leerschool
Toen ik in Gent ging studeren en op kot mocht, was dit ‘one small step for men, one giant leap for me’. Mijn persoonlijkheid bloeide op. Weg uit de veilige wereld van thuis was een meerwaarde in mijn leven. Ik kon mezelf ergens heruitvinden. En ja ik vond het een toffe madam, die nieuwe Ninon die ik leerde kennen. Ze durfde meer, was mondiger, was aanwezig… Waar zat je al die tijd?
Ik heb misschien de neiging te kiezen voor de gemakkelijke weg omdat je dan beter kan voldoen aan die verwachtingen. Maar toch, je vertrekt van wat je kent en weet. Achteraf bezien had ik misschien andere keuzes moeten/kunnen maken qua studies bijvoorbeeld want ik was een ‘slimmeke’. Of waarom moest ik 26 jaar blijven hangen in mijn eerste job, en koos ik voor het gemak van dicht bij de deur, in plaats van verder te reiken en te kijken. Mijn ontslag 13 jaar geleden voelde dan ook eerder als een bevrijding, een nieuwe wereld ging voor me open… Ik kon me verder ontplooien… Al koos ik steeds voor zekerheden…
Tweede plaats…
Toen ik trouwde met mijn eerste ‘grote liefde’ en hij pretendeerde dat hij huisje-boompje-beestje wou… geloofde ik het zo graag. Zijn noden en wensen kregen prioriteit… want ik wou dat romantische plaatje zo graag invullen. Ik paste me op alle mogelijke manieren aan om hem gelukkig te maken, om aan de verwachtingen te voldoen. Maar wist ik veel… ik faalde (ja een lelijk woord)… Ik bleef op de 2e plaats komen,… na zijn werk, na zijn minnares(sen), ver na hemzelf…
Eén van zijn (vele) verwijten toen het fout liep was dat ik niet meer diegene was zoals hij me leerde kennen. Maar wat wil je, ik was geworden zoals hij me had behandeld, emotioneel klein gehouden en nog meer conflict vermijdend, de schone schijn ophoudend… Ik verloor niet alleen dat meer vrijgevochten meisje van mijn studententijd, maar ik leerde het af van mezelf te houden, ik wist niet meer dat ik belangrijk was.
In relaties
Dat gevoel heb ik lang meegedragen, ik zocht bevestiging van mezelf en goedkeuring van anderen. Ook in volgende relaties had ik het gevoel dat nooit die Number One plaats haalde. Ook mijn laatste relatie was geenszins het verwachte sprookje. Hij was eerder een donkere ridder op een gitzwart paard, een emotionele manipulator die mij in de allesbegrijpende pleaser rol duwde. Het is niet altijd in je voordeel als je empathisch bent en geleerd hebt ‘brave meisjes in de hemel komen ‘… en dat die brutale overal komen… niet in mijn geval… (Cfr. dit boek).
Maar dat is slechts een deel van het verhaal. Leren om enerzijds samen te zijn met een partner en tegelijkertijd trouw aan mezelf te blijven, is veel moeilijker dan het lijkt. Het is geen eenvoudig leerproces. Ik verlies mezelf vlug in een relatie. Je aanpassen om conflicten tot een minimum te beperken voelt bijna als een gewoonte. Voor de andere een zo gelukkig mogelijke omgeving te scheppen, is een doel op zich. Ik verschoof mijn grenzen, het was misschien het beste voor ‘ons’, maar was het ook het beste voor mij? Jezelf leren kennen en houden van wat je hebt, is niet eenvoudig dan. Maar dat was toen…
Wie ben ik nu?
En ja ik ken mezelf. Ik weet wat ik graag drink, wat ik lekker vind om te eten of hoe ik mijn vrijetijd graag invul. Maar ik ergens wist gewoon niet wie ik diep van binnen was en ben. Wat echt belangrijk voor me was. Ik was mijn prioriteit niet. Mezelf op de eerste plaats zetten is nooit mijn standaard geweest. Ik ben een people-pleaser en vindt/vond mijn geluk vooral als anderen zich goed voelen. Daardoor raak ik mezelf soms wat kwijt en voel ik me gefrustreerd. Maar eigenlijk is deze frustratie eerder een vorm van genezing. Zo een beetje als een wonde die irritant jeukt en dus aan het helen is.
De voorbije 6 jaar was een louterende periode. Ik ben er me meer van bewust wat belangrijk is voor mij als de vrouw die ik nu ben, die van 59+😊. Een groeiproces met soms moeilijke levenslessen en pijnlijke ervaringen dat me bracht waar ik nu ben. Mijn eigen wensen en verlangens te herkennen en te erkennen. Vooral dingen te doen die me blij maken. Soms ook leren nee te zeggen, zonder het gevoel dat te hebben dat ik iemand teleurstel.
Ken jezelf en hou van wie je bent
Het is een ietwat therapeutisch schrijven geworden deze keer. Maar ik ben op de goede weg hoor, je geen zorgen maken. In mijn single leven kan ik prima terugvouwen op mezelf. Ik heb geleerd mijn eigen boontjes te doppen. Ik maak nieuwe plannen. En ergens loopt hij wel rond, die man die mij op de eerste plaats zal zetten, ik moet hem gewoon nog tegenkomen. Ik heb tijd.
Maar komaf maken met zaken uit mijn verleden. Mezelf opnieuw terug uitvinden, net zoals toen ik op kot ging… Herlocaliseren zou dat het zijn? Veranderen van kot… En misschien is die grote lenteschoonmaak houden wel een goede start. Opruimen en weggooien zowel symbolisch als letterlijk, zowel innerlijk en uiterlijk… van jezelf en je omgeving…
Soms zijn het kleine stappen die leiden tot grote verandering. Maar één stap en nog één stap, en weer een lege doos… een opgeruimde lade… een voor jezelf kiezen… jouw ruimte, jouw leven! Mijn stappenplan dat is voor een volgende blog, anders wordt het lezen veel te lang.
Leef je leven! Nee eerder, leef JOUW leven. Hou van wie je bent op dit moment! En vooral zie jezelf graag! Want jij bent zo waardevol, meer dan al die dingen die je meedraagt…
Xoxo Ninon
Lees ook deze blogs je-huis-ontspullen-is-ook-je-hoofd-opruimen en ben-jij-een-prinses-of-een-koningin
Heerlijk, leerrijk, eerlijk herkenbaar, Ninon !
Dank je. Herkenning is zo belangrijk. Weten dat je niet alleen bent.
Pakkend, ontroerend zelf. Misschien omdat ik er ook zoveel van mezelf in herken. Leeftijdsgenoten, en ik heb nog een jongere broer. En ergens heb ik altijd het gevoel dat hij meer kansen heeft gekregen dan ik. In de tijdsgeest van de jaren ’70 was ik maar een meisje, en secretaresse of lerares worden was een mooie job voor een vrouw… Mijn broer heeft kunnen universiteit doen, is 2 keer blijven hangen en men vond het ‘normaal’, ik heb 1 keer 2e zit gehad in de normaalschool en mocht niet weggaan die zomer… En mijn partnerkeuze… oei oei Gelukkig ondertussen die ene tegengekomen (hoop ik toch). Mooi die reflectie, jij kent jezelf… Grtj NIna
Ja in de tijdsgeest van toen konden onze ouders ook doen zoals ze zelf dachten dat het het beste was, misschien ook niet verder dan hun leefwereld… En jij zal het pad geëffend hebben voor je broer… Hun ogen geopend hebben…
Weer heel treffend geschreven en zalig om te lezen. Inderdaad ook herkenbaar eigen aan de tijdsgeest van toen en mijn persoonlijkheid om te willen pleasen.
Dank voor je reactie, we zijn inderdaad allemaal deels het product van ons verleden, maar ook wat we er zelf van maken.
Kiezen voor de gemakkelijke weg!
Men kan pas weten of die makkelijk was als we hem volledig hebben afgelopen. Bij het begin van die weg heeft men totaal geen weet of hij al of niet hobbelig zal zijn of zelfs doodlopend of misschien wordt deze nooit afgewerkt!
Wat als we op voorhand zouden weten wat de juiste keuzes zijn. Geen uitdagingen meer, geen vallen en opstaan. Lijkt toch wel wat saai, niet !
P.S. ik was wel altijd het ‘braveke’ van de drie 🙂
Das ook waar zus, soms lijkt de ene weg makkelijker dan de andere. Maar ook deze weg heeft uitdagingen, of inderdaad misschien kom je op een kruispunt… Allee al 2 bravekes in de familie :-).