Ik hield van je, maar je verdiende me niet

Ik hield van je, ja dat deed ik. Maar nu ik hou meer van mezelf. Ik heb je zoveel gegeven. Ik heb zo mijn best gedaan om je te laten zien dat ik niettegenstaande alles nog van steeds je hield. Dat je die zekerheid van me kreeg. Maar toch bleek dat de man die ik lief had ergens verdwenen was. Dat hij er misschien nooit geweest is. Die man raakte onderweg op de een of andere manier verdwaald en veranderde in een man die vooral nam, en zelden zomaar gaf. Een man die mij als zijn rots zag, maar die niet de mijne kon zijn. Aan alle vrouwen en mannen die ooit werden verlaten… Aan wie herkenning heeft… Ik hield van je, maar je verdiende me niet.

Ik hield van jou, maar ik hou meer van mij. Je hebt me pijn gedaan. En hoewel ik je erna miste, weet ik dat ik het liefdesverdriet niet verdiende. Jij was er, nu ben ik er terug. Mijn leven lang heb ik geleerd om te geven en te geven aan mensen die het verdienen. Te lang heb ik ‘gelukkig zijn’ laten afhangen van het gevoel dat een man me gaf… Niemand wees me erop dat ik er zelf zou moeten achter komen… En dat het tijd, verdriet, vreugde en pijn zou kosten… Niet meer! Ik zal zelf wel verantwoordelijk zijn voor mijn geluk. Wat spijtig genoeg toont dat we, naarmate we groeien als individuen, we niet aan iedereen ons hart kunnen toevertrouwen.

Jij zei zoveel vlugger dan ik ‘ik hou van jou’… Een sterk woord. Gevaarlijke woorden die barrières naar beneden halen, muren afbreken… Heel voorzichtig stelde ik mijn hart open. ‘Ik zie je graag‘ was alles waar een meisje, een vrouw van droomde… van de man die voelde als haar soulmate.

Meer nog, ik weet dat je van me hield, al beweerde je dat je niet wist wat liefde was. Ik weet dat je op je eigen manier liefde voor mij had. Het was niet de bedoeling dat ik mezelf kwijtraakte, zodat jij jezelf had kunnen vinden. Alleen omdat je beschadigd was, wil dat nog niet zeggen dat ik dat ook moest zijn. En toen we samen huilden om wat we samen hadden of niet hadden, koesterde ik elke traan. Ik bewonderde je moed als man om me je oprechte emoties te tonen. Het zorgde ervoor dat ik meer van je hield. Wist ik veel…

Ik hield van je, maar je verdiende me niet. Jij verdiende mijn tranen niet. Hoe kon ik iemand liefhebben die zo op mijn hart trapte, natrapte. Je had de tranen van mijn gezicht moeten vegen, ze weg moeten kussen,… maar je deed me huilen… Ik wou je mijn toekomst schenken, maar je was de reden dat een deel in mij eindigde. Je liet een leegte, een woede, een verdriet in mij achter. Pijn opent je ogen. Liefde verblindt. Ik was al een paar keer verblind door liefde. En daarom niet door de liefde die je me gaf, maar door de liefde die je me niet gaf.

Je kwetste mij niet alleen heel diep, maar erger nog je deed me twijfelen aan mezelf. Ik was niet alleen het vertrouwen in jou kwijt, maar ook het vertrouwen in relaties en vriendschap in het algemeen en vooral je deed me het vertrouwen in mezelf verliezen. Mijn eigen emoties niet langer te vertrouwen. En dat neem ik je kwalijk.

Maar misschien heb ik het mis, een deel van mij wil zo hard zijn, maar dat is gewoon niet is wie ik ben. De pijn die ik voelde heelde me ook. Ik heb je grotendeels vergeven, maar als ik me aan het diepe, pijnlijke verdriet herinner dat je me tijdens onze relatie maar ook erna bezorgde, weet ik dat je misschien geen vergiffenis verdient of zelfs deze woorden niet. En toch…

Omdat ik ben wie ik ben, zal ik het nooit vergeten. Levenslessen. Eindelijk weet ik, ik hield van je maar je verdiende me niet. Ik verdien(de) beter dan jij. Dit is voor mij een vorm van afsluiting, een manier om mijn hart en ziel vrij te maken en los te laten. Begrijp me hier niet verkeerd, ik hou niet niet meer van je, je was een grote liefde. Maar het verdriet om het verlies van die liefde, die me tot heel diep in mijn ziel toucheerde, me wou kapot maken, breken… heeft een plaats gekregen… gaf me nog meer veerkracht… nu nog het vertrouwen…

Maar ik ben niet dit liefdesverdriet. Ik ben niet dit afscheid. Ik ga verder en vind mijn gelukkige plek weer.
Ik verdien iemand die me 100% wil. Die tijd met me doorbrengen als zijn leukste hobby ziet. Die zijn uiterste best zal doen om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Iemand die de rest van ons leven met me wil gaan op ons pad, niet alleen omdat ik goed voor hem ben, maar omdat hij van me houdt.
Ik verdien het om bemind te worden. Dat iemand van mij houdt, net zo diep als ik van hem.

Ik hield van jou, maar ik hou meer van mij.

Xoxo Ninon

Dit afscheid is deze week 4  jaar geleden, of het was 20 jaar geleden… of misschien kende jij ook zo een pijnlijk afscheid, heb je ook een datum die blijft hangen.
Als je houdt van een man met narcistische trekjes,  spijtig maar zij verdienen je niet… opgedragen aan eenieder die weet waarover ik praat.

Ook vorig jaar schreef ik een blog rond afscheid nemen lees deze hier ‘Ik heb geen spijt dat ik van je heb gehouden‘

Alle foto’s zijn gratis foto’s van Pexels