Ja ik heb dit jaar overleefd… niet met hoge pieken ook niet met diepe dalen, gewoon kabbel kabbel de dag nemen zoals deze komt, dag per dag, een week, een maand. Sommige uren en avonden duurden lang, eindeloos lang en toch is dit jaar vlug voorbij gegaan… Zijn we echt al terug 16 maart… Toen er plots een streep gezet werd door een verwachte toekomst, een streep dwars door mijn hart. Het was precies een scenario van een onwerkelijk film.
ACCEPTATIE Het was een intens jaar. Een jaar waar ik moest incasseren, verwerken, plaatsen, doorgaan. Verdriet, boosheid, begrip, relativeren, sarcasme maar ook echt lachen wisselden mekaar af. Hoe overleef je zo een jaar? Je start in je verdriet maar ook in je sterk zijn. Je moet sterk zijn, het is nu eenmaal zo. Verwacht onverwacht. De eerst weken en maanden ben je in een soort van overlevingsmodus, emoties worden verdoofd, tranen komen niet… Je bent kwaad op het lot, op de mens, op hem. Zoekt naar antwoorden op ongestelde vragen. En toch begrijp je. Probeer je te begrijpen. Mijn groot gevoel voor empathie helpt, houdt me recht. Doet me relativeren en aanvaarden. Que sera sera, wat zal zijn zal zijn…
LOSLATEN En ook, de slachtofferrol ligt me moeilijk. Het is erg dat je het meemaakt, maar daarmee stopt je leven wel niet. Gelukkig niet. Ik ben niet dood. Ik voel me ergens ook geen weduwe, wat is dat weduwe zijn? Uit het verleden herken ik wel het weemoedige gevoel als een relatie stopt. Maar is de pijn van je partner verliezen bij overlijden anders dan de pijn van je partner te verliezen als je uit mekaar gaat. Ik heb beide gekend, ik weet niet welke het meeste impact had, meest pijn doet, een moeilijke scheiding of een plotse dood. Bij beiden moet je loslaten… afscheid nemen… Nee vergeten doe je nooit, mooie herinneringen zal je blijven koesteren, drama zal slijten, tijd heelt. En tijd hebben heelt ook. Het hectische is momenteel wat weg uit mijn leven. Meer op mezelf, meer me-time, jezelf tijd toelaten om te verwerken.
SINGLE Krijg ik dan voor altijd die stempel ‘weduwe’. Ooit gehuwd, gescheiden, LAT relaties en single en nu waren we 5.5 jaar samen waarvan 2 jaar en 8 maand gehuwd… Hou je altijd je laatste sociale status? Wat dan met hen die al jaren samenwonen ? Het afscheid is even moeilijk. Eigenlijk voel ik me meer terug iemand zonder relatie, terug single… dat is ook een gevoel dat ik ken en herken van vroeger. Daardoor kan ik waarschijnlijk ook meer om met alleen zijn, alleen dingen doen, je eigen boontjes doppen. Het is weer terug naar af. Been there, had that, done that. Had nooit gedacht dat mijn tattoo zo een confronterend therapeutisch symbool zou zijn. Als een feniks steeds weer terug uit zijn as herrijzend, ik steeds weer… onder veranderende omstandigheden mezelf steeds opnieuw uitvinden.
VRIENDSCHAP Belangrijk is en was dat ik kon praten, en nog eens praten en nog eens… Dikke merci aan die kleine kern mensen rond mij, dat jullie er waren en zijn. Want na die eerste 2 weken waar eenieder zegt ‘ik zal er zijn voor jou, mijn deur staat altijd open’… werd het stil… Ik verwijt niet hoor ik begrijp, mensen gaan heel moeilijk om met verdriet, met rouwen van anderen. Rouwende mensen bellen niet, kloppen niet op je deur…. je wil anderen niet belasten met je tranen, je frustraties, je verwerking… En toch, het mocht ook over andere zaken gaan, graag gaat het over andere zaken. Gewoon dagdagelijkse, gewoon afgeleid worden, eens een andere babbel hebben. Weg van de beelden in mijn hoofd. Facebook is enkel masker. Als een echte schorpioen verschool ik me onder mijn steen, om te helen, om te wachten op beter, omdat het te pijnlijk was om erover praten,… Anderzijds ik weet, ik ben ook tekort geschoten. Geen luisterend oor geweest, geen steun geweest. Ook anderen willen hun verhaal doen, hadden hun problemen. Mea culpa! Voorbije periode was/ben ik echt self-centered met maar net genoeg energie om te overleven en meer kon er niet bij.
TERUG LEVEN Ja ik ben pragmatisch, een doener, en daardoor wordt overleven na een tijdje terug leven… Toch confronterend… kan ik wel luidop lachen en grappen maken, kan ik alleen naar een feest, kan ik dansen met een vreemde man,… Maar ook levenslust… vakantie plannen, verf en behang plannen, alleen ergens naartoe plannen, een blog start plannen… Weer genieten… kerstlichtjes rond mijn vijver, eerste sneeuwklokjes, een veel te vroege hommel, en daarnet lammetjes in de wei… Het is een cliché maar het leven gaat verder, en gelukkig maar… Bij mij heelt de wonde op die manier…
Xoxo Ninon
Je weet ik ben moeilijk in toegeven, toegeven dat het even niet lukt, toegeven dat ik het even moeilijk heb.. Maar, ik wil volmondig toegeven dat ik steun vind in alles wat je schrijft, blogt, post or whatever. Bedankt, trots dat ik je mag kennen..