Heeft alles echt een reden?

‘Waar zie je jezelf over vijf jaar?’ Dat is zo een standaard vraag op sollicitaties en ook in date gesprekken. Soms is het antwoord gemakkelijk, zeker als je nog jong bent… een gezinsleven, een carrière, een huis, grootse plannen. Maar eens 50+ denk je misschien eerder zoals ik… We zien wel wat er gebeurt en wat we morgen doen, volgende week, volgend jaar. Zeker als je iets mee maakt dat plannen verandert, uitstelt, dwarsboomt… Heeft alles echt een reden?

Vooruit plannen geeft je ergens een structuur of een troost misschien, meestal vertrouw je er op dat je leven zal gaan zoals je het voor jezelf ziet. Boompje, huisje, beestje misschien, kindje misschien,…. Je toekomst is minder onbekend, minder onzeker, als je die al in je hoofd gepland is. Maar of het zo ook zal lopen… only time can tell.

Ik ben geen planner, ik hou zelden to do lijstjes bij, ook geen dagdagelijkse boodschaplijstjes. Ik maak geen agenda’s, en heb niet echt een lange termijn visie. We zien wel. Misschien zijn het de ervaringen uit mijn voorbije leven die me tegenhouden om ver in de toekomst te durven kijken. Want soms als je denkt dat je leven de goede kant uit gaat en dan gebeurt er iets waardoor dromen in duigen vallen, en dat heeft impact op je zijn en je doen. Ik ga meestal goed met veranderingen om, maar wat als er te veel op je afkomt? Kan je dan nog geloven in ‘Heeft alles echt een reden?

Ik dacht altijd je leven is als een balans, gebeurt er iets minder leuk, dan wordt dit gecompenseerd door een positieve ervaring of ontmoeting (en omgekeerd). Maar werkt het zo echt? We willen zo graag het leven waarover we droomden, zonder zorgen… zo maar. Waardeer je gelukkig zijn meer, als je er moeite moet voor doen? 

Life is a bitch… je hebt het niet altijd zien aankomen en je kan het leven niet controleren. Heeft alles echt een reden of gebeuren sommige dingen louter toevallig… Ik ben er nog niet uit…

We hebben geen controle over de manier waarop ons leven verloopt. We krijgen geen handleiding bij ons geboorte, geen draaiboek van hoe onze levenswandel zal zijn. Want als dat zo was, dan was ik samen met een schat van een man die me op handen draagt, vierden we binnenkort onze 30e jubileum, met een paar grote kinderen ondertussen, woonden we midden Gent in een loft met misschien een hond en poes, en een leuke vriendenkring, of was ik een bekende 50+ blogger… was er nooit ruzie, nooit verdriet, altijd happy happy… Keep on dreaming…

Ik kan je niet vertellen waarom er soms dingen in je leven plaatsvinden of, hoe graag je het ook wil, net niet gebeuren. Ik kan je niet vertellen waarom je niet de job krijgt die je wou, de partner die voor altijd bij je zou blijven dit niet deed, dat je niet gezond bleef, of dat het leven dat je droomde anders was… Misschien is je leven niet je gedroomde droom en wil je niet ver vooruit kijken.

Ergens weet je pas hoe gelukkig zijn voelt, als je ook ongelukkig geweest bent. Ik ben een eerder positivo met een altijd halfvol glas… Mijn leven is niet slecht, zelfs al liep het niet zoals gepland. En toch, als het leven een balans is, dan komt er de volgende maanden iets super positief op mijn pad… Ben ik zeker van, moet toch! Maar voor de vriendschappen rondom mij, mijn gezondheid, een leuke plek die ik mijn thuis kan noemen, een toffe job die maakt dat ik gewoon gemakkelijk kan leven… daar ben ik dankbaar voor…

Ik vertrouw er op dat het leven je in de goede richting leidt. En als er een paar curvy bochten en rollercoasters zijn…. fasten your seat belts… zet misschien een (modieus) helmpje op voor de blutsen en de ‘buylen’, maar neem deze gracieus en keep moving on…

Want that’s life, en heeft alles echt een reden nodig ?  (That’s Life van Frank Sinatra…)

Xoxo Ninon