Gelukkige Moederdag? Reflecties op een kindvrij leven

Vorige zondag was het Moederdag. Toen ik naar de bakker ging werd me een ‘Gelukkige Moederdag’ gewenst. Vroeger corrigeerde ik de mensen als ze me een fijne Moederdag wensten. Uitleggen dat ik geen kinderen had, voelde als het ‘eerlijke’ om te doen. Nu deed ik dat niet. Ik besef al langer dat het iemand onnodig in verlegenheid brengt want men wil uiteindelijk gewoon attent en beleefd zijn. Dus nu zeg ik gewoon ‘dankjewel’ en ga verder. Tja men kan het niet weten. Een vrouw van 50+, dus het is niet abnormaal dat ze ooit een kind heeft gebaard. De tijd dat dit een steek(je) door mijn hart was, is reeds lang voorbij. Het al of niet moeder zijn is niet altijd een keuze en voor sommigen is het daarom ook een blijvend verdriet. Zelf vind ik wel dat je even gelukkig kan zijn met of zonder kinderen, je vult je leven gewoon anders in. Anders maar ook leuk. Gelukkige Moederdag? Reflecties op een kindvrij leven.

Kindvrij vs kinderloos

Ik schrijf liever kindervrij dan kinderloos. Kinderloos klinkt voor mij te negatief, loos is een gemis. Ben ik bewust kindvrij, nee dat ook niet. Ik was misschien graag moeder geworden, maar het is er niet van gekomen. Voelde ik dit al of niet bewust kinderloos zijn als een gemis? Niet echt, zo wil ik er ook niet mee omgaan. Het is wat het is. Ik laat me het leven eerder overkomen, en het mijne was kindvrij. Al begrijp ik heel goed de gevoelens van vrouwen die zo graag kinderen hadden gehad, een kinderwens die niet vervuld werd geeft een blijvend verdriet, zij voelen zich misschien eerder kinderloos.

Kindervrij is ook die nieuwe fase in je leven als ze het huis uit zijn. Al komt er dan dikwijls een mini-versie langs de achterdeur weer binnen die je aandacht en je tijd opeist… Maar meestal doe je dat graag, niet altijd. Die perioden van kindervrije me-time zijn zo nodig eens 50+.

Waarom?

Een huwelijk dat strand tussen je 30 en 40. Niet onmiddellijk een papa-partner ontmoeten. En eens 40, dan rinkelen de alarmbellen van je biologische klok… en time is over… (zeker in those days, nu heb je iets meer tijd). Ergens vermoed ik ook een vruchtbaarheidsprobleempje al heb ik dat nooit laten testen. Ik dacht het te laten onderzoeken als de vraag zich stelde… Maar de vraag is nooit gekomen, meer nog ik heb nooit een enige zwangerschapspredictor moeten kopen. Nog nooit die twijfelende vreugde gehad, ben ik…

Of ook op de vraag ‘ga je kinderen krijgen’ ben ik altijd het antwoord schuldig gebleven, ik wist het niet. De partners die ik in die periode gehad heb daar had ik het goede gevoel niet mee. Even heb ik gedacht wat als er een ‘ongelukje’ gebeurt tijdens casual seks, zou ik dan durven kiezen voor een kind maar dan zonder partner. Bewust alleenstaande mama? Verder dan een vage overpeinzing, een wat-als… is het nooit gekomen.

Je omgeving

Ik heb vrienden met kinderen en ook vriendinnen zonder. De meeste van mijn jeugd- en levenslange vrienden begonnen kinderen te krijgen toen ze achter in de twintig waren. Ik was altijd blij voor hen en de keuze die ze maakten. Zelf heb ik nooit ervaren dat ze mijn kindvrij blijven zagen als een belemmering van onze vriendschap. Wel van ons sociale leven en de gesprekken die er waren, of eerder niet meer waren. Alles werd plots anders ingevuld, of eerder niet gevuld. Zij kwamen in een andere fase van hun leven, ik bleef eerder hangen.

Natuurlijk hebben sommige vriendinnen kinderen, maar op ‘ons leeftijd’ zijn deze zo goed als het huis uit en kunnen ook zij terug een eigen leven leiden en niet langer lijden😊. En het is nu pas, nu iedereen weer kindvrij wordt dat vriendschappen heropleven. Nu eens schuivend naar die 60, vinden we elkaar terug… Er is terug tijd voor echte gesprekken.

De voorbije periode was ik dikwijls de back up, het reservebankje als het ware. Ik heb een babysit kunnen regelen, gaan we vlug naar de film. Ze is even 2 uurtjes bij oma, kort een drankje doen? Nee, ik ga onze afspraak moeten cancelen, mijn man wil niet alleen blijven met ons kind. Mogen ze meekomen, want ze gaan niet graag naar de grootouders. Sorry, ik moet ze gaan halen aan school. Het lukt niet, ik moet hen gans de zaterdag naar hobby’s rijden. Sorry ik ben zo moe, ik zal toch maar in slaap vallen bij het toneelstuk.

Heruitgevonden

Het hebben van kinderen heb ik altijd als een deel van het volwassen worden beschouwd. Als je zelf mama wordt, word je ook minder dochter las ik ergens. Ergens word je als vrouw opnieuw uitgevonden als je moeder wordt. Je krijgt een heropstart, zelfs al vond je je leven misschien wel leuk. Dat leven wordt ook helemaal anders geprogrammeerd, je wordt een versie 2.0 van jezelf met meer verantwoordelijkheden en bezorgdheden, en ook wel frustraties. Anderzijds hebben de mama’s een hele hoop leuke momenten die ik nu niet ken. Dat onvoorwaardelijk liefhebben, dat tomeloos houden van iets dat ooit een deel van jou was en is… Misschien is het best daarbij aansluitend gevoel wel halsoverkop verliefd zijn… en daar kan ik me iets bij voorstellen.

Je leven zonder kinderen creëren

Ik heb me ook gerealiseerd (en dit is waarschijnlijk niet meer dan normaal) dat veel van mijn vrouwelijke vrienden ook geen kinderen hebben. En dat het waarom, zelden of nooit ter sprake komt in onze gesprekken! Geen getreur, geen was ik- had ik – moest ik… Onze conversaties gaan over van alles, recente politieke gebeurtenissen, de nieuwste mode, toneel en films die we zagen, relatiefrustraties, uitstapje die we zouden moeten doen, even een hart onder de steken, wat dan ook. We doen en laten min of meer wat we willen. Ja je leven zonder kinderen creëer je anders. Egocentrischer misschien, je hebt ook alleen jezelf en soms een partner om rekening mee te houden.

En waar ik kinderen nooit echt gemist heb, denk ik nu ik 55+ ben soms, het zou ook wel een mooie invulling geweest zijn. Als ik zie welke leuke dingen mijn zussen met hun ondertussen grote kinderen doen. Of de band tussen een vriendin en haar dochter. Al weet ik ook wel dat het niet allemaal rozengeur is. Er zijn ook families die elkaar nog zelden zien, om welke reden dan ook.

Eerlijk

Maar eerlijk, ik wil nu ook niet stellen dat ik helemaal niet kindervrij wou zijn, en ik absoluut van kinderen hou. Ik ben nooit degene geweest die naar een baby koerde. Of een peuter super graag wou op de arm nemen en knuffelen… Ik was ook nooit dat poppenmoedertje… Ik had altijd gedacht die ik-wil-mama-worden gevoelens komen wel. Dat moeder-worden-hormoon zal wel door mijn lijf beginnen gieren. Maar nee… die soort moederlijke aantrekkingskracht heb ik nooit echt gevoeld. Het verlangen om per sé een baby te willen krijgen, kwam niet. Het is dan ook niet echt een frustratie in mijn leven, het is wat het is.

Natuurlijk heb ik de kinderen van tijdelijke partners verzorgd en verwend… dat is gewoon leuk… Anderzijds had ik misschien wat beter mijn best moeten doen om een sociale leuke meter en tante voor de neefjes en nichtjes te zijn. Ergens heb ik soms het gevoel dat ik daarin ben te kort geschoten. Ik heb het nooit geleerd is misschien een flauw excuus. Maar misschien heb ik nog de tijd om dit goed te maken, anders te doen.

Hebben mijn zussen en vriendinnen die kinderen en misschien reeds kleinkinderen hebben, een rijker leven dan ik? Het gemakkelijke antwoord is ja. Veel familiegebeurtenissen gebeuren net rond dat gegeven… Als het op familie aankomt, ben ik blij en gelukkig dat ik er deel van kan uit maken.

Verhelderend

Ik ben ooit egoïstisch, raar, onvolwassen of ‘feministisch’ genoemd als een pejoratieve term dan, omdat ik geen kinderen heb. Of recent nog ‘Je praat als een ongetrouwde schooljuffrouw zonder kinderen’, aauuw dat was serieus tegen mijn schenen. Maar de mensen die zo een dingen zeggen, hebben absoluut geen gelijk over jou. Als het idee om kindvrij te zijn je een goed, niet gefrustreerd gevoel geeft en je tevreden bent met je leven en keuzes, dan is dat alles wat je nodig hebt. Het is een beslissing die je tegenover niemand moet rechtvaardigen.

Zoals ik er in de loop van de tijd aan heb gedacht, zie ik geen spijt in mijn toekomst. Ik zie alleen een leven waar ik enorm van hou en ik ben eindeloos opgewonden om te zien hoe het zich ontvouwt.

Gelukkige Moederdag? Reflecties op een kindvrij leven

Dus, is het mijne een egoïstisch leven? Misschien een beetje. Om eerlijk te zijn, vooral met mezelf, voelde het niet hebben van kinderen nooit echt als een keuze. Het was gewoon een feit. Maar de laatste jaren merk ik dat ik, zo niet een moeder in ieder geval ‘meer moeder’ ben. Ik was een tijdje plusmama, al zag ik mezelf meer als een gewone vriendin. Waar mijn ouders vroeger voor mij zorgden, voelt het nu een beetje omgekeerd. En dat voelt goed. Ik was dog mom, al was Boris mijn hond toch was die zorgende functie en er rekening mee houden een bijna-kind-verantwoordelijkheids-ervaring.

Dus voor nu wil ik alle mama’s, plusmama’s, vrouwen die graag moeder waren geweest, kat & dog mom’s, vrouwen die bewust kindervrij zijn, oma’s, gewoon alle dames een ‘Gelukkige Dag’ wensen.

Xoxo Ninon Gelukkige Moederdag? Reflecties op een kindvrij leven

Lees ook deze blogs mevrouw-uterus en en-plots-zijn-ze-hun-leeftijd

Of dit is ook een interessant artikel gelukkig-zonder-kinderen

GGelukkige Moederdag? Reflecties op een kindvrij leven Gelukkige Moederdag? Reflecties op een kindvrij leven