En plots zijn ze hun leeftijd…

Heb je ook dat gevoel dat je ouders vroeger niet ouder werden? Niet als je kind was… niet als je huwde,… zelf niet als ze oma en opa werden. En toch, naarmate we zelf opschuiven, beseffen we de een of andere dag dat ook zij mee ouder werden. Corona bracht misschien verdriet voor sommigen. Geen bezoekjes, enkel zwaaien aan het raam, zijn ze ziek en plots is de dood daar. Zonder afscheidswoord, zonder die laatste blik, zonder dat nog even vasthouden. Een afscheid dat geen afscheid is. Daarom verdienen onze ouders, grootouders, tantes en ooms, allen die er waren op de weg naar het volwassen zijn, onze bewondering en dankbaarheid omdat ze ons maakten tot wie we nu zijn. Vergeet dus niet te laten zien dat je hen waardeert, en zeg af en toe ik hou van jullie. En plots zijn ze hun leeftijd…

Vooraf de opmerking dat ik weet dat niet iedereen leuke toffe ouders gehad heeft, en dat is erg want deze ouders beseffen blijkbaar niet hoe hun zijn een blijvende stempel drukte.

Toen

Toen we kinderen waren, zagen we onze ouders als echte superhelden. De mama kon de lekkerste gerechten op tafel toveren, die kon Frans praten op reis, en ze kreeg alles geregeld. En de papa die was stoer en sterk, die kon zonder probleem moeilijke rekensommen maken, en die reed met ons door Frankrijk en Spanje zelfs zonder gps. Ouders konden alles, die waren gewoon beter in alles dan wij. Nochtans veranderden we samen… die evolutie van kind naar volwassen.

De ene dag waren we nog veilig hun knuffelende armen. Als kregen we soms een berisping (nee een corrigerende tik heb ik nooit gehad), ook we voelden hun onvoorwaardelijke liefde. Een volgende dag stelden we onze eigen prioriteiten, kozen we voor andere knuffels, wilden we geen eventuele kritiek meer,… Maar wat we niet altijd zagen, is dat onze ouders elke dag een beetje mee verouderden met ons.

Als kind hadden we nooit verwacht dat we onze mooie mama’s met rimpeltjes op hun gezicht zouden zien. We hadden ook nooit gedacht dat de haren van onze papa’s witgrijs zouden worden, of kaal. En we beseffen hoe de tijd ook op hen vat had, het lichaam, de glimlach, hun ziel is veranderd. En plots zijn ze hun leeftijd…

Nu

Ik dacht mijn ouders blijven eeuwig jong. Want met hun ‘dikwijls-niet-thuis-best-even-bellen’ leeftijd van 84 en 87 hebben ze geen ‘oude’ mentaliteit. Ze hebben een actief sociaal leven, maken nog plannen, gaan nog op reis, rijden nog met de auto rond en genieten van hun samen zijn. Niet dat ze nu plots oud zijn dat ook niet. Maar deze Corona tijd laat nadenken over sterfelijkheid.

En toch, mijn mama en papa (Lou & Roland) zaten de afgelopen maanden wat in een sukkelstraatje,… Nee geen Covid-19 (gelukkig). Maar in januari/februari hadden ze beiden bronchitis/longontsteking… en toch wel ernstig. Daarna moest de papa meerdere keren naar het UZGent voor een dringende oogoperatie, midden in de pandemie… wat ook zorgen geeft. En nu, waarschijnlijk van te lang non-actief ‘in hun kot’ te moeten blijven… last van rugpijn die niet over gaat… Je bent in de fleur van je slijtage (uitspraak van de papa). Het weten dat het morgen enkel slechter kan zijn.

Je bent meer bezorgd dan anders, en soms een beetje betuttelend (zegt de papa)…  Nee zij willen niet ziek worden, maar ze willen ook zeker niet bang zijn… Enkel voorzichtig dan. Ik denk dat dit een ‘generatiedingetje’ is… Ze nemen het leven zoals het nu nog komt. ‘Ik hoop dat ik eerst mag gaan, je mama kan veel beter het alleen zijn aan’. ‘Even verdrietig zijn mag, maar niet te lang want we hebben zo een mooi leven gehad, gevuld met liefde en leuke dingen doen’. Die ’tel alleen de zonnige uren’ houden ze hoog in het vaandel. En toch is daar onverwacht dat besef want plots zijn ze hun leeftijd…

Dankbaar

Dit is een klein eerbetoon aan mijn ouders, aan jouw ouders,… Door hen zijn we zelfbewuste en capabele volwassenen geworden, de toffe leuke en toch wel sterke madammen die we vandaag zijn. Die generatie die ons heeft opgevoed, hebben hun strepen verdient om met respect, liefde, waardering en erkenning behandeld te worden.  Never take it for granted… het kon ook veel minder zijn.

Daarom toon medemenselijkheid (ik vind het zo een mooi woord dat ik het nog eens gebruik). Maak na de lockdown ook priori-tijd. Schuif je in feite toch niet zo belangrijke sociale leven (bleek nu) soms even op zij. Bel je ouders, tantes en ooms wat vaker of ga gewoon eens wat meer op de koffie en laat hen hun verhaal doen. Nog eens. Wees niet verlegen hen vast te pakken en te zeggen dat je van ze houdt en ze waardeert. Het is een realiteit, de dag van afscheid komt nader. Helaas zullen ze niet voor altijd bij ons zijn, dus we moeten het meeste uit de tijd halen die we samen hebben.

Peter Van Laet bracht een pakkende versie van ‘Zeg het dan vandaag‘ die me hierbij ontroert…

Als dit je laatste dag zou zijn
Je nog één ding zeggen kon
Kijk dan niet meer terug met spijt
Laat nu dan alles los
Als dit je laatste dag zou zijn
Laat mij niet met die vraag
Zeg één keer dat je van me houdt
Zeg het dan vandaag

Enkel onze liefde zal blijven, onvoorwaardelijk, tijdloos en onbetaalbaar.

Mama, papa… ik hou van jullie en ik ben zo dankbaar dat jullie mijn ouders zijn. (idem ditto XXX van mijn zussen Krista & Sylvie)

Xoxo Ninon

PS: de foto’s zijn een collage uit oude familiealbums…  gebruikt met toestemming

PS: ik schreef ook deze blogs over ‘Medemenselijkheid‘ en over  mijn familie  Circle of Life – mijn levenscyclus