Ontkenning schuifelt ongemakkelijk in de zetel heen en weer, en staart naar haar telefoon, wachtend tot zijn naam op het schermpje verschijnt. Hopend op tekstbericht, of beter nog een telefoontje,… waarmee hij het voortbestaan van hun relatie bevestigt. Nee hij gaat me niet ghosten. Hij toch niet. Wat we deelden was echt. Zijn woorden waren zo waar, kijk naar wat hij me gaf. Ze toont me het kleine blinkende hartje met zijn 1e letter in gegraveerd dat aan haar halsketting hangt… Ik geef haar mijn gsm-oplader en zeg dat ik hoop dat ze snel iets van hem hoort. Confrontatie met jezelf…
Woede zit aan de keukentafel en krabbelt furieus in haar notitieboekje. Als ik haar vraag wat ze schrijft, en zegt ze ‘Van alles. En niets. Maar als het klaar is, ga ik het aan zijn moeder en vrienden sturen via Messenger, zodat ze weten wat een piece of shit die gast is. Ik merk dat haar handen trillen. Ik vraag haar of ze honger heeft. Nee! Zou jij? Niets smaakt me, ik geen zin in eten!. Ik smeer een boterham met Nutella en zit zwijgend naast haar… terwijl ze er een grote hap van neemt.
Onderhandelen heeft doorgelopen make up en opgezette ogen van het wenen. En bijna blauwe plekken op haar knieën van zo het universum te smeken om een teken dat hij nog steeds aan haar denkt. Stoppen met huilen lukt niet. Ik probeer haar te overtuigen om naar bed te gaan, misschien zal ze hem tenminste in haar dromen zien. Ze schudt gewoon haar hoofd. Nee, dat heb ik geprobeerd. Ik kan niet slapen. Ik ga naast haar zitten aan bed, neem haar hand vast en doe het licht uit.
Depressie is al dagen niet meer buiten geweest, en weigert alle leuke voorstellen, behalve voor het absoluut noodzakelijke. Verweest kijkt ze naar Sex in the City, waar Mister Big op de valreep toch maar beseft dat Carrie de vrouw van zijn leven is… Depressie vergeet even dat Carrie ook zonder haar Mister Big een leuk eigen leven had. Ik probeer haar te vertellen dat sprookjes niet altijd waar zijn, dat chicklits demonen niet kunnen wissen. Ze lijkt me ongelovig aan… neemt een beker Ben&Jerry’s cookie dough uit de vriezer en neemt er een grote hap van… Dit heet zelfquarantaine… En wil je nu weg gaan… Heb je nog een beker ijs voor mij? vraag ik…
Dan zie ik Acceptatie zie staan, zo halverwege de voordeur. Ze houdt deze voor me open en wenkt. Ik kan hen toch zomaar niet achterlaten, ze hebben me nodig, zeg ik. Ze opent de deur nog wat verder en lacht. Maar jij hebt hen niet nodig. Er wacht nog zoveel moois op je! Ze merkt mijn aarzeling. Alleen omdat je je hier op je gemak voelt, het vertrouwd is, wil nog niet zeggen dat het je thuis is, dat je moet blijven. Ik haal twijfelend mijn schouders op. Je bent deze plek ontgroeid, benadrukt Acceptatie. Je hoeft hier niet meer te zijn, ga verder met je leven.
Ik kijk nog even over mijn schouder achterom voor ik over de drempel stap, de voordeur uit, de straat op… Het broze lentezonnetje verwarmt me. Ze wuift me lichtjes ontroerd na, Ga!
Ik ben verbaasd hoe gemakkelijk het is om weg te gaan en waarom ik het gevoel had dat ik het eerder niet kon. Ik weet het niet…
Xoxo Ninon
Confrontatie met jezelf… dit is geen tekst van mezelf maar een interpretatie van iets wat ik wou delen… vind hier de originele tekst https://thoughtcatalog.com/gina-clingan/2021/04/confronting-every-version-of-myself/
Lees ook deze eerdere blogs het-is-maar-een-woord en ben-jij-een-prinses-of-een-koningin
Gratis foto’s op de site van Pexels te vinden;
Confrontatie met jezelf… Confrontatie met jezelf… Confrontatie met jezelf… Confrontatie met jezelf… Confrontatie met jezelf…
Niks zo moeilijk als de confrontatie met jezelf.
Door de jaren heen heb je waarschijnlijk al ervaring opgedaan waar je hoogte’s en dieptepunten zitten. In sommige omstandigheden kom je jezelf tegen en wordt het al wat moeilijker laat staan in de spiegel te kijken en de realiteit ontdekken dat je toch net niet zo perfect blijkt te zijn als je dacht.
Als je dan niemand hebt om het gesprek aan te gaan of iemand die jou het vertrouwen kan geven dat het allemaal wel goed meevalt dan is het moment van de zelfconfrontatie aangebroken waarbij je jezelf lager gaat inschatten dan je werkelijk bent met daarbij niet echt realistisch gaat denken. Maar eerder de donkere wolken boven je hoofd laat verschijnen.
Ga toch de confrontatie aan , je leert echt wel dat je innerlijke sterker is dan je denkt.
Depressie’s gluren steeds om de hoek, gevaarlijk als je ze binnenlaat, zeer moeilijk om er weer buiten te krijgen. Soms heb je daarbij echt hulp nodig van buitenaf.
Praten over jezelf en met anderen maakt je sterker, geef aan dat je in jezelf moet geloven wees overtuigd van je eigen IK en gebruik je innerlijke kracht al moet je soms diep zoeken, ze is er echt wel .
Mensen zijn sterker dan ze denken, laat je niet meeslepen in negatieve gedachten.
Geloof in jezelf ook dat is confrontatie.
Ik ben geen dame van hoogte en diepte punten ik vind het goed dat mijn leven gewoon verder kabbelt en ik omarm middelmatigheid… je moet die blog maar eens zoeken. En praten over wat ik meemaakte kan ik genoeg hoor, maar het is eerder veerkracht bezitten om het te accepteren… een plaats geven in je leven en weten dat wat je mee maakt altijd bij je blijft… je houdt er gewoon rekening mee… Depressies en co geen ervaring mee… Na het overlijden van mijn partner wel 8 sessie bij psychologe geweest, en ze zal me wel nieuwe inzichten gegeven hebben, ik twijfel er nog steeds aan hoeveel het mij echt hielp… Bedank voor je reactie. Groetjes
Mooi… ik heb ook de Engelse tekst gelezen en je leuke eigen interpretatie van gemaakt. Eigenlijk is het verhaal en spiegel die we onszelf kunnen voorhouden.. Soms gaat het over een relatie, maar soms ook over vrienden of over je familie. En inderdaad accepteren is zo een grote meerwaarde. Uit je eerdere blogs denk ik dat jij dat heel goed kan, accepteren wat je niet kan veranderen… Dat er af en toe een frustratie blijft hangen… ja des mensen… mooie tekst.. bleef hangen. Grtjs
Je analyseert met goed 🙂 mensenkennis waarschijnlijk… Een grote veerkracht bezitten, of weten dat wat er ook gebeurt je je ooit weer goed en happy zal voelen is een meerwaarde…