Hieperdepieper mijn lieve Boris! 12-9-2015, vandaag ben je 3 geworden. 21 jaar in hondenjaren, dus echt wel tijd dat je je een beetje volwassen gedraagt 😊. Je bent misschien een hond, een huisdier, een niet-menselijke bewoner in mijn huis, maar je bent familie. Daarom voor je verjaardag, deze brief aan jou. Boris, mijn furry friend.
Boris, nooit gedacht dat jij als hond in mijn leven zou komen. Yves wou een hond… compagnie voor overdag. Ergens was je een beetje een therapie hond, een emotioneel ondersteunende doggy voor wijlen baasje. Waar hij overdag een babbel kon tegen doen, eventjes samen met balletje spelen in de tuin en die hem uit zijn zetel ging krijgen om te wandelen, ook als het eventjes niet goed ging. Merk, model en kleur werden bepaald… En toen we je eenmaal gezien hadden, die kleine rimpelige pup met zijn nijlpaardsnoet, tja toen waren we beiden verkocht… Je officiële titel ‘graaf Timo van de Noorderhoeve’ (ja Hollandse roots) werd Boris… stoer, moedig en sterk, en met rimpels 😊. Je kwam in ons leven een beetje als een medicijn… en ergens ben je het nog.
… want toen erfde ik een hond… (zo denk ik het steeds)… een hond paste niet in mijn leven. Je werkt fulltime, je gaat al graag eens een weekendje weg, of blijven overnachten om een glaasje extra te kunnen drinken, en ja alle dagen wandelen, en nee liefst niet in de winkelstraten… Maar met je viervoeter moet je rekening houden, always. Sorry voor mijn eerlijkheid, je bent echt wel welkom lieve hond…
Zusje geeft me soms de opmerking ‘Boris is wel geen kind hé!’. Ja das waar, maar ik draag je verantwoordelijkheid… want jouw brein is dit van een 4 jarige peuter las ik onlangs. Dus de zorgfunctie blijft, voor jou, je eten, je veiligheid, je thuis. Ik kan je een ganse dag alleen laten, en toch kom ik voor je naar huis. Ik weet dat je geen mens bent, je praat niet, loopt op 4 pootjes en toch… You make me smile. ’s Ochtends uit bed komen was niet altijd even makkelijk het afgelopen jaar, maar je deed me opstaan… Beestje buiten laten voor een plasje (daarom staat de wekker ook ’s weekends op 8 u). Je kwispelende staart verwelkomt me elke ochtend… Je zotte capriolen hebben me heel vroeg terug aan het lachen gemaakt. Ik heb nog nooit zoveel gewandeld als het afgelopen jaar… soms voelt het een beetje als een ‘must’ maar toch… als ik je leiband neem doe je zo van die bokkensprongen van blijdschap… yippie wandelen…😊 zaaaaaalig…
En gek doen kan je echt wel hee woefie 😊. Stupid things, zoals komen aanrennen op de gladde tegels en boenk! tegen het raam. Van in de tuin naar binnen spurten en de vloermat is dan een beetje je surfplank 😊. Of met je lievelingsspeelgoed, een oude badhanddoek, rond rennen en dan struikelen en over kop gaan 😊. En kijkend naar de kippen van de buren, snoet links rechts links rechts… net als een tennismatch op tv… 😊. En je staart proberen pakken, echt niet makkelijk met zo een kort krullend varkensstaartje, en maar rondjes draaien 😊 😊. You make my day!
En je bent ook stoer, je bent geen blaffer (gelukkig maar), het is zo meer een gezellig knorren (grompf! groumf!), maar is er iets ongewoons in de straat hoor ik je zware ‘woef! woef!’, eventjes je verantwoordelijkheid nemend. En bang ben je ook niet, je kijkt samen met vrouwke zittend in het geopend tuinraam naar het onweer. Als het bliksemt lachen we samen voor de foto 😊. Ook vuurwerk doet je weinig, of als er vrachtwagens langs denderen als we een stukje langs de grote baan moeten wandelen. Stoere, flinke hond!
Je soms kan ook wat ondeugend zijn. Billie de buurhond uitdagen, heen en weer langs de omheining rennend en dan blaf je wel gelijk een onozel keffertje (Wief! Wief! Waf!) 😊 Foei! En owee, als we een haas of fazant zien in de velden, dan moet vrouwke haar echt wel even schrap zetten… ‘Nee Boris foei, mooi wandelkes doen, mooi wandelkes’… ’Rustig’… Een andere hond ontmoeten no problem, zo lang je even mag snuffelen… eventjes hallo zeggen… Het wandelen gaat ook al stukken beter dan een jaar geleden… of zou het zijn omdat we steeds dezelfde boerenstraatjes doen in de buurt met telkens identieke geuren… Tja historisch gezien werd een sharpei als trekhond gebruikt, maar vrouwke is echt wel geen karretje hoor 😊, alhoewel heuveltje op… Je leert me ook op een andere manier naar de natuur kijken met al je snuffelmomentjes en je snuffelontdekkingen, al vind ik de geur van een dood beest echt wel walgelijk brrrrr… vrouwke toch meer een city-girl 😊.
Liefste Boris, je bent ook de beste knuffelaar, een trooster. Je komt je kop soms even in mijn schoot leggen en dan blik je even op met die bruine kijkers… Alles goed vrouwke?… Wanneer gaan we wandelen?… Of ’s avonds eventjes om een knuffelmoment bedelen… 2 pootjes op de zetel en je natte snoet tegen mijn wang… nee geen likjes geven maar even samen knuffelen en je hebt echt wel een stoere borstkas 😊. En dan sleep je je dekentje tot onder de salontafel, om in buurt van vrouwke… in slaap te vallen… en te snurken. Ja Boris je kan echt wel ferm snurken. Maar het is zo gezellig jij, ik en Charlie de poes, niet je beste vriendin maar eerder een room mate, onze pack, onze roedel samen voor TV.
Wanneer je een huisdier in je leven brengt, weet je echt niet waar je aan begint. Boris je hebt mijn leven aangepast… ik heb me aangepast aan onze ‘pack’… Niet meer een altijd propere vloer, rondrijden achter de juiste voeding, steeds poepzakjes in de handtas, een flesje water voor op wandeltochten (ja voor Boris) voor jou stel ik andere prioriteiten.… en minder werken… er meer zijn… Al vind je dat ik al te lang aan deze blog aan het schrijven ben, en stoot je met je neus tegen mijn arm… tijd om te wandelen vrouwke…
Liefste Boris, mijn sharpei, ik hou heel veel van je en ik hoop van je tijd op deze aarde een mooie en liefdevolle ervaring te maken. Bedankt om er te zijn.
Xoxo Ninon, je vrouwke
PS: voor mijn Nederlandse fans 😊 sorry voor de dialect woorden (vrouwke = vrouwelijk baasje, en andere woorden op -ke, maar dat is mijn hondentaal tegen Boris 😊)
Ik werd er zowaar emo van. Zalig toch een hond in je leven… die is altijd blij en content voor je… Dikke knuf