Nooit gedacht dat mijn eerste blog van het nieuwe jaar zo een moeilijke zou worden. Mijn jaar kende een verdrietige start. Deze week hebben we afscheid moeten nemen van elkaar, Boris en ik. Afscheid van mijn allerliefste hond, mijn wiebelstaart, mijn roommate, mijn lieve woefie, mijn knuffel-sharpei-met-de-stoere-borstkas, mijn dagelijkse wandelmaatje, mijn trooster in moeilijker tijden, mijn corona-bubble, mijn goede vriend, mijn harige familie en mijn nog zoveel meer. Boris ik zal je zo missen, maar het moest. Het was tijd voor je. Tijd voor dit trieste afscheid van Boris, die laatste wandeling over de regenboogbrug.
De regenboogbrug
Is er een leven na de dood, voor mij niet. Maar stop je met leven als je dood bent, ook niet. Het is alleen op een andere manier dat men aan je denkt. Je leeft verder in herinneringen en verhalen. Zo is het ook als je moet afscheid nemen van een geliefd huisdier. Misschien is het een emotionele troost dat er ook voor hen een after life is, een ‘hemel’ als het ware.
Als een dier sterft, als je je hond moet laten inslapen dan doet het die laatste wandeling over de regenboogbrug, naar een plaats waar alles goed is. Oude dieren zijn weer jong. Er is altijd eten en warm lenteweer. Diegene die ziek waren, gekwetst of pijn hadden, genezen. Er ontbreekt maar één ding… hun geliefde baasje… Maar als er een regenboog aan de horizon verschijnt, dan trilt hun neusje, oortjes rechtop…
En dan weet ik, liefste Boris, dat jij zal kijken naar waar die regenboog de aarde raakt en ik zal dat ook doen… want dan zijn we even wat dichter bij elkaar… En in gedachten zal ik zal dan heel even aan je oor krabben, en jij zal even kwispelstaarten met dat koddige varkenskrulstaartje van jou. Weet dat je een stukje van mijn hart mee hebt, voor altijd.
Die lege mand
Het is aanpassen zo thuiskomen in een leeg huis. Geen kwispelstaart die je begroet. Als ik de hals-en leiband zie liggen, speelt in mijn hoofd een triest liedje, iets wat mijn mama soms zong vroeger… ‘Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur, en een zadel doelloos in de schuur. Ach vriend, ik ben wat overstuur. Het is dat paardenhoofdstel aan de muur’. En ja, dat gevoel heb ik nu ook, dat wat lege doelloze gevoel. Bobbejaan Schoepen’s versie vond ik té happy, maar (klik hier) dit lijkt meer mama haar versie.
Boris, ik ben mijn maatje kwijt, ik ben ons ritme kwijt. Als ik ’s ochtends beneden kom, is er niemand die me begroet. Ook ’s avonds moet ik geen ‘slaap wel tot morgen’ meer wensen met nog een laatste aai over je kop. Of geen ‘vrouwtje gaat nu werken voor je hondenbrokken, tot strakjes’. Er is niemand om voor thuis te komen, je naar huis te haasten of gewoon voor thuis te blijven… Het is ‘maar’ een hond, maar je betekende zo veel in mijn leven. Mijn Boris.
Kiezen voor euthanasie
Ons laatste afscheid was zo zachtmoedig, zo in alle liefde, die laatste knuffel… Die laatste blik in die hondenogen, dat vertrouwen van ‘vrouwtje jij zorgt voor mij, jij laat me niet lijden’. Ik wist dat het er zat aan te komen. Maar ik zag er tegenop om voor god te spelen. Wanneer is het tijd? Wanneer is je tijd gekomen dat je niet langer een hond-waardig leventje hebt. Boris had geen pijn en we gingen dagelijks wandelen. Honden leven in het nu, ze maken zich geen zorgen om wat kan komen, ze rekenen op hun baasje om die beslissing te nemen.
Boris had een kankertumor aan zijn achterpoot, en een operatie kon niks garanderen. Medicatie heeft de tumoren tijdelijk doen krimpen, maar de kanker breidde zich verder uit. Sinds Kerst voelde Boris wel dat zijn lijf en zijn pootjes zo niet meer mee wilden, dat hij last kreeg. De omstandigheden hebben die laatste dag de keuze voor mij gemaakt. En dat is goed. Het was jouw tijd Boris.
Zo wil ik ook sterven. Die menswaardige euthanasie als je weet dat het niet meer beter wordt. Als je er misschien zelf niet meer kan voor kiezen, maar iedereen weet dat alles wat volgt niet echt een meerwaarde toevoegt aan je leven. Als je in waardigheid mag doodgaan. Omringd door mensen die van je houden, je hand vasthouden, nog zachtjes tegen je praten dat het goed is geweest. Een prik zodat je in een diepe slaap gaat… in coma bij een volgend spuitje… en een laatste doet je hart stilletjes stoppen met slaan… Vredig… mag je gaan… Daar wil ik mogen voor kiezen als het tijd is. Als ik niet meer kan genezen of niet meer weet dat ik leef en enkel nog lig… Ja misschien moet jij dan die keuze voor mij maken. Ik vraag het je nu al.
Rouwen om je dier mag
Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, vloeiden de traantjes menig keer. Ik rouw om jou Boris, ik voel diep verdriet bij dit afscheid. Niet iedereen heeft altijd begrip voor ’te veel’ verdriet om een viervoeter. Ergens is er een soort taboe om te rouwen om een dier. Ik heb veel steunbetuigingen gehad maar toch denk ik dat men binnen een paar weken het raar zal vinden als ik nog steeds een leegte voel, Boris mis, mijn leven (nog) niet her invul, en die vraag wil je een nieuwe hond…
Allerliefste Boris, zeven jaar lang waren wij de beste maatjes. Wij waren dikke vrienden jij en ik. Ik ga je missen, en ik kijk al uit naar die regenbogen…
Xoxo Ninon en een dikke poot van Boris
In memoriam van Boris geboren 15/9/2015 en zachtjes ingeslapen op 4/1/2023.
Lees ook deze blog over hoe Boris in mijn leven kwam boris-brief-aan-mijn-furry-friend en over het afscheid van Charlie-poes ons-afscheid-komt-dichterbij-charlie-poes
Een mooi eerbetoon aan Boris, gelezen met tranen in mijn ogen…
Veel sterkte Ninon xx
Lieve Ninon, ik voel zo met je mee… Ik heb al verschillende dieren moeten afgeven, maar toen was het nog samen rouwen in een gezin. Dit was je kindje, je liefste lieveling, je alles en familie en vrienden rouwen met je mee, maar toch moet je door die extra moeilijke tijd van thuiskomen en de begroeting, het samenzijn van/met uw beste maatje missen. Ik vind het een hele mooie, liefdevolle blog.
Dank je Ginette… Boris was er die laatste 7 jaar dan ook zo goed als altijd, en ja voor een hond als huisgenoot herschik je je leven. Het zal aanpassen worden… anders zijn…
Dank je Liliane. Ja Boris was mijn maatje.
Lieve Ninon,
jouw verhaal grijpt me aan.
Wou je graag, ondanks alles, het allerbeste wensen voor 2023.
Dit lijkt een beetje “een valse start”, maar ik hoop dat de gedachte aan Boris jou anderzijds ook energie zal geven.
Wens je heel veel liefde en warmte om je heen.
Dank je ook voor jou de beste wensen. Door alle commotie dat een beetje vergeten in een blog, zal voor een volgende zijn. Ik hoop ook dat deze trieste start niet zal doorwegen op de rest van het jaar wel.
Oh Ninon,
dit lezend, gaan mijn gedachten en gevoelens naar 35 jaar terug als m’n ouders deze beslissing namen voor mijn Wodka, mijn prachtige gitzwarte poedel.
Hij was meer dan 15 jaar mijn lieve teddybeer da’k, tot op vandaag, nooit zal vergeten.
Heel veel s t e r k t e!
Ann X
Dank je Ann voor je meevoelen. En je ziet wat een impact een afscheid kan hebben, als je dit van Wodka nog zo goed kan herinneren.
Beste Ninon, ik zal het zeker niet raar vinden als je binnen enkele weken nog die leegte voelt! Integendeel, zelfs nog langer. Want rouwen heeft zijn tijd nodig. Dierenvrienden begrijpen je verhaal helemaal. Dikke knuffel 🥰
Dank je, Boris zal nog lang verder leven in herinneringen en babbels…
Lieve Ninon, Beter kan je niet verwoorden waar je door gaat bij het afscheid van je tijdelijke levensgenoot. Maar …we zullen ook binnen weken en maanden enz nog denken aan jou en je afscheid, de lege plek, het nieuwe levensritme. Voor nu een stevige knuffel,. Ria
Dank je Ria. En de leuke momenten die ik samen met Boris had wegen meer door dan het verdrietige einde, en die gaan we blijvend herinneren.
Veel begrip voor dit afscheid en verdriet Ninon – de regenboog zal er altijd zijn 😍.
Dank je wel Lieve. Ik vind dat regenboogverhaal een heel mooi iets… Niet alle dieren hebben het geluk een mooi leven te hebben
Heel veel sterkte, het verdriet blijft maar hopelijk mogen met de tijd de mooie herinneringen die pijn verzachten al blijft het gemis. Mijn Felix is bijna 2 jaar dood en toch ….
Dank voor je woorden. Ja ik probeer vooral de mooie tijd die ik samen met Boris had te koesteren, en dat gemis zal altijd een beetje blijven.
Mooi geschreven Ninontje… dikke knuf. Je weet dat ik die blogs niet vaak lees maar daar heb ik echt de tijd voor genomen. XXX Tot heel binnenkort.
Dank je meisje… wie weet word je nog een Fiftylicious fan 🙂 🙂 Tot binnenkort
Dag Ninon,
Prachtig en krachtig verwoord. Bij het lezen van je blog toch menig traantje weggepinkt. Ik weet als geen ander wat het met je doet als je je lieve trouwe huisgenoot verliest. Hetzelfde meegemaakt 2 jaar terug.. Ik wens je dan ook veel sterkte bij het verwerken van dit immense verdriet.
Warme knuffel! 😘
Martine
Dank je voor je reactie Martine, spijtig dat ook jij weet wat het is een trouwe huisgenoot te verliezen. Ze nemen een stukje van ons hart mee, maar er zijn ook de vele leuke herinneringen.
zeven jaar is veel té weinig zelfs in hondenjaren. Ik heb mijn hondje, Barry, moeten laten inslapen toen hij 15 was. Ik heb voor de rest van de week verlof moeten nemen omdat ik zat te huilen op het werk. De liefde van een dier is dan ook niet te vergelijken met dat van een mens want een dier is eerlijk, doet niet alsof. Toen Barry een spuitje kreeg was het alsof ik de broer verloor die ik nooit gehad heb. En, Ninon, Boris had zijn hemel reeds gevonden hier op aarde, hij heeft een kort maar mooi leven gehad waar hij voelde dat hij geliefd was. Alles went maar als je afscheid neemt van je huisdier sterft er toch ook een beetje van jezelf mee. Sterkte!
Dank je John voor de warme woorden. Ja een hond is een beetje familie,
Oh Ninon het is zo erg dit te lezen, afscheid van je hond Boris… Zelfs al wist je dat het eraan kwam, en kan je het rationeel uitleggen, toch zal het emotioneel een groot gemis zijn. Boris heeft een super tof leven gehad samen met jou hij kon geen beter baasje getroffen hebben. Dikke knuffel
Dank je, ja ik en Boris hadden een match. Ik vond zijn niet zo afhankelijk sharpei trekje super…
Boris is over de regenboogbrug, het doet me hartzeer dit te lezen. Ook heb vorig jaar onze poedel Jules moeten afgeven en ik mis hem nog alle dagen. Hopelijk kunnen ze samen spelen op die plaats waar alles goed is. Een mooie gedachte.
Dank voor je medevoelen. Het verhaal dat de diertjes ook een soort hemel hebben vond ik wel mooi.
Tranen in de ogen, pakkend echt
Dank je.